Turkije moordt en de wereld kijkt (niet eens) toe

Sedert half mei is het Turks leger Iraaks Koerdistan binnen gevallen, en zaait het er een afschuwelijke terreur: chaos, onschuldige slachtoffers, massaal slaan mensen op de vlucht. Opnieuw wil men een bijna waargeworden droom van een volk met veel leed en zonder vrienden, vernietigen.

Het Turks leger valt ook Iraans Koerdistan binnen. Ook hier dezelfde miserie als bij de Koerden aan de overkant. In naam van “zelfverdediging” moorden en vernielen de Turkse militairen de Koerden en hun dorpen, met de politieke steun en onder de ogen van heel de wereld. Wanneer de Iraakse troepen Koeweit binnenvielen moest het internationaal recht ten allen prijze worden verdedigd. Heel de wereld kwam op z’n kop te staan. Met alle middelen, en in laatste instantie ook met militaire, kwam het westen tussen. En nu ?

Turkije was van in het begin tegen een statuut van Iraaks Koerdistan en probeert al jaren een eventuele statutaire regeling te blokkeren. Zelfs al trekt Turkije haar troepen terug, ze probeert haar economische en politieke aanwezigheid veilig te stellen door de Turkmenen te bewapenen.

Ik denk aan een gedicht die deze situatie min of meer beschrijft : “Wanneer de bezetters van mijn land mij willen komen doodschieten en mijn huis en mijn dorp en mijn stad en mijn cultuur willen vernietigen, wordt het gedaan in naam van de “zelfverdediging”. Wanneer ik mijn eigen bezet land, mijn huis en mijn dorp en mijn stad en mijn cutluur en mijzelf wil verdedigen, word ik bestempeld als terrorist. “(Dema dijmin li welatê min/ tên u dixwazin min bikujin/u mala min u gunde min ü bajarê min/ ü kultura min wêran bikin/bi navê xweparazginê dikin. Dema ez li welatê xwe yê bindest/ mal ü gund 0 bajar ü kultura xwe/ u jiyana xwe diparêzim/ ji min re dibêjin ter-orlst.)

Bij deze inval zijn meer dan vijftigduizend soldaten van de Turkse staat betrokken. Het plan is meer dan duidelijk. Heel de wereld zwijgt. Bepaalde staten, o.a. de V.S.A., juichen deze inval zelfs toe. Ook van de Europese Unie valt niet veel te horen. Diplomatieke kringen “betreuren” het gebeuren…

Tijdens de recente vergadering van de Navo-lidstaten in Parijs-naar aanleiding van de ondertekening van het Navo-Rusland-charter – konden we zelfs een glimlachende Turkse president Süley-man Demirei zien poseren voor de camera’s van de journalisten, naast de Franse en de Amerikaanse president, en nog enkele hoogstaande personaliteiten. Dit doet een sterke samenspraak vermoeden en een diepgaande samenwerking tussen Turkije en de westerse mogendheden. Dit gaat ten koste van een volk met meer dan 30 miljoen mensen die kennelijk geen recht op leven hebben.

Wat zijn de westerse mogendheden en Turkije van plan ? Is men op zoek naar meer macht en meer controle op de politiek en de economie in de regio ? Worden er daarom opnieuw slachtoffers gezocht, wordt er daarom gemoord, wordt er daarom naar destabilisatie geduwd, opdat men dan zichzelf als verdediger van de vrede kan aankondigen ?

Op 22 mei werden de lokalen van IHD (mensenrechtenorganisatie) in Diyarbakir overvallen door politie en anti-terreureenheden. Documenten en ander materiaal werden in beslag genomen en medewerkers werden gearresteerd: Mahmut Sakar, Sinan Tanrikulu, VedatCetin, Pirozhan Dogrul, Ozlem Cetin, Nebahat Akkoc, Haydar Kilicoglu. Ze worden vastgehouden in de gebouwen van de anti-terreur-afdeling in Diyarbakir. Geen enkele reden voor de arrestatie werd opgegeven.

Ook in het verleden was IHD in deze stad reeds het slachtoffer van een politie-razzia. Stafmedewerkers werden in 1994 in staat van beschuldiging gesteld wegens het publiceren van rapporten over mensenrechtenschendingen. Protestbrieven kunnen gefaxt naar: Minister of Justici, Ankara, 90 312 425 40 66 of 90 312 417 39 54

In eerste instantie denk ik aan de Koerden die telkens opnieuw het slachtoffer worden van de smerige plannen van de kolonialistische staten in de regio en de rest van de wereld. Ze worden telkens opnieuw met enkele holle beloftes gebruikt, en nadat ze gebruikt werden krijgen ze zelf de klappen. Ze worden dan aan hun lot overgelaten. Tot nu toe zijn ze als speelballen gebruikt, en met veel succes.

In veel gevallen zijn de Koerden ook gebruikt als zondebokken voor de veranderingen in de regio. Ze krijgen de schuld van alle soorten mislukte economische groei, sociale en politieke onrusten. Met die beschuldigingen willen ze ook alle soorten repressies op de Koerden rechtvaardigen. En dat lukt hen ook. Want de onderdrukkers, met name de staten die het land van de Koerden bezet hebben en Koerden herhaaldelijk massaal vermoord hebben, worden als de beschermers van internationale stabiliteit genoemd. De Koerden die zichzelf tegen de uitmoording, de vernietiging van hun eigen bestaan willen beschermen, worden als “bandieten”, “terroristen”, “separatisten”… bestempeld. Blijkbaar is de wet van de natuur zo : de winnaar krijgt altijd gelijk.

In tweede instantie denk ik aan Iran dat blijkbaar in een oorlog met Turkije verwikkeld wordt. Iran ligt namelijk sinds verschillende jaren behoorlijk dwars tegen bepaalde normen en de machts-lust in de regio van het westen. Maar het probleem is ook in dit geval dat de Koerden de meeste slachtoffers zullen leveren. Hun land zal het oorlogsgebied worden en zelf zullen ze het meest lijden onder deze oorlog.

De landen die Koerdistan bezet hebben beschouwen nu de Koerden als lastpost. Ze willen geen woord horen van een eventuele oplossing voor de Koerdische problematiek. Daarom kiezen ze voor deze onmenselijke onderdrukking, voor uitmoorden van dit volk. De andere landen die uit zijn op politieke en economische belangen, doen mee met de regimes aan de macht. Ze ontwikkelen mee de nodige strategieën om het bestaan van deze regimes zo lang mogelijk te rekken.

In het kamp van de Koerden zien we weinig tekenen van vernieuwing. De onderlinge verdeeldheid, zelfs de onderlinge strijd, is meer dan ooit merkbaar. Telkens als er een schijn van slagen is, telkens als er hoop is – zoals het geval van Iraaks Koerdistan dat stilaan aan erkenning van een politiek statuut toekwam – beginnen de Koerden onderling oorlog te voeren. In de meeste gevallen “genieten ze van de steun” van diezelfde staten die hen al eeuwen onderdrukken. En hier moeten we even stilstaan. Wie lokt de oorlog tussen de Koerden uit en waarom? Het antwoord is heel simpel. De vreemde bezetters lokken de onderlinge strijd uit en ze halen telkens opnieuw hun slag thuis. De Koerden zijn verslagen door de vijiand die hen tegen elkaar kan opzetten. Waarom laten de Koerden zich dan telkens opnieuw gebruiken ? Zoeken we het antwoord bij de politieke partijen die herhaaldelik in de val van de bezetters lopen…

Een ding is zeker. Zolang de Koerdische politieke partijen de nationale Koerdische belangen minder belangrijk achten dan hun eigen partijbelangen, kan de erbarmelijke situatie van de Koerden niet verbeteren.

Dat er in Koerdistan een veelheid aan politieke organisaties bestaat is positief en drukt het politieke pluralisme uit. Dat er tussen deze politieke organisaties grote meningsverschillen bestaan is normaal en zeker niet typisch Koerdisch. Maar de steun inroepen van een buitenlandse en zeker van een vijandelijke mogendheid om de interne geschillen te beslechten is absoluut verwerpelijk. De onderlinge meningsverschillen moeten intern en op een politieke manier afgehandeld worden en niet op een militaire.

Gelijk wat en gelijk hoe de situatie ook moge wezen, de Koerdische politieke partijen hebben geen recht om wapens te gebruiken tegen elkaar. Ze moeten elkaar respecteren en naar samenwerking zoeken. Daar liggen de belangen van hun eigen Koerdische volk. Daarom moet de huidige gewapende strijd tussen de PDK-lrak en de PKK stoppen. Hun onderlinge gewapende strijd verzwakt hun positie, en versterkt de macht van de bezetters van hun land.

Derwish M. Ferho van het Koerdisch Instituut