De humanitaire verantwoording van de NAVO-bombardementen is vals. Voor een paar jaar heeft het westen zelf de troepen van Tudjman opgeleid en hen de etnische op-kuis van de Krajina laten uitvoeren. Het resultaat was toen om en bij de 600.000 Servische vluchtelingen. Niemand die over een humanitaire catastrofe sprak. Het westen is vandaag door haar te groot stilzwijgen en te zwakke politieke aanpak van de Turkse staat medeplichtig aan de humanitaire catastrofe die het Koerdische volk moet ondergaan.

De werkelijke bedoeling van de NAVO is het in praktijk brengen van de nieuwe strategie. Het gaat erom daar op te kunnen treden, waar en wanneer de NAVO-leiding (Washington) het wil. Dit is ook en vooral buiten het verdragsgebied. Joegoslavië moet aangepakt worden omdat het niet in de westerse invloedssfeer wil komen. Belgrado zoekt het eerder bij Moskou. – De bombardementen maakten zelf een formele unie waar tussen Rusland, Wit-Rusland en Joegoslavië. – Het Balkangebied is geostrategisch van belang voor de aaneensluiting van Midden-Europa en het Nabije-Oosten; het . is belangrijk omwille van een eventueel pijpleidingtraject voor olie uit de Kaukasus.

De bombardementen moeten onmiddellijk en onvoorwaardelijk worden stopgezet, de NAVO moet uit de Balkan vertrekken. De bombardementen vormen een flagrante overtreding van het internationaal recht. België moet van koers veranderen, de oorlogsinspanningen stoppen, en een politieke aanpak van het probleem helpen bewerkstelligen.

Natuurlijk is er een groot probleem in Joegoslavië. Serviërs en Albanese Kosovaren leven al jarenlang in onmin met mekaar. De jarenlange wederzijdse pesterijen, schendingen van woningen, brandstichtingen hebben reeds twintig jaar geleden heel wat Serviërs en Montenegrijnen uit Kosovo doen vertrekken. Maar de economische crisis van de jaren’ 80 hebben het eng nationalisme langs beide kanten erg veel voeding gegeven, en de onmin tot een niveau gebracht dat beide volksgroepen niet meer met mekaar willen leven. Serviërs namen opnieuw de politieke ruimte in die via de Tito-grondwet van 1974 voor de Albanezen was geopend. Er kwamen moorden, scherpe en brutale repressie, een toestand van duale macht (Servië in de steden, separatistische krachten buiten de steden en een niet-erkende eigen Albanees Kosovaarse regering). Gewapende separatisten vielen een kamp in Kosovo aan met Servische vluchtelingen uit de Krajina. Sindsdien is de escalatie verder gegaan. Servische ordestrijdkrachten en nationalistische milities

wilden in onvervalste contra-insurgentiestijl de “vis droogleggen”: dorpen werden aangepakt om de UCK-strijders geen manoeuvreerruimte te laten. Dit geweld moet stoppen.

Dit alles betekent nog niet dat een politieke regeling niet mogelijk zou zijn. De internationale gemeenschap heeft er zich mee bemoeid, maar haar optreden kelderde de politieke kansen. Toen in de laatste maanden van 1998 de Servische troepen zich terugtrokken uit Kosovo, liet het westen toe dat de UCK de plaats kwam innemen. De

OVSE-leider William Walker is een kenner van destabili-seringsactiviteiten: hij was VS-ambassadeur in Nicaragua en El Salvador in de jaren ’80. Het was deze man die in een oogopslag de Racak-moorden in de schoenen schoof van de Serviërs, terwijl een onafhankelijk Fins team na een maand onderzoek dit niet kon bevestigen. Bovendien heeft VS-minister van buitenlandse zaken, M.AIbright, de Rambouillet-gesprekken gekelderd met haar geheime beloftes aan het UCK dat Washington akkoord ging met een schijnontwapening, en dat de onafhankelijkheidsverklaring na een eigen Kosovaars referendum geen Amerikaanse tegenstand zou ondervinden.

Intussen is Kosovo aan het leeglopen. De menselijke tragedies daar zijn enorm. Maar de mensen ontvluchten hun huizen, steden en dorpen ook omdat er bommen worden op gegooid. En zoals generaal-op-rust F.Briquemont het zei, zijn “de NAVO-bombardementen de rechtstreekse oorzaak van deze vluchtelingenstroom. Zonder de bombardementen, waarvan het al een tijd vooraf zeker was dat ze zouden gebeuren, zou de escalatie van de repressie en de uitdrijvingen (zoals zovele vluchtelingen getuigen) zeker niet die omvang gehad hebben.” De vluchtelingen moeten geholpen worden. Geen inspanning mag hiervoor teveel zijn, want de ellende is groot. We mogen echter het maatschappelijk kader niet uit het oog verliezen, waarom deze mensen vluchten. En met het geld van enkele tientallen Tomahawk-kruisraketten zou er al veel leed kunnen worden gelenigd.

Laat ons alle krachten bundelen om de bombardementen te stoppen, en samen met alle betrokken partijen (ook de lokale vredeskrachten) een politieke oplossing helpen bewerkstelligen die gebaseerd is op het respect van mensenrechten en van het internationaal recht. Laat ons ook alles in het werk stellen om de democratische vrijheden in België te vrijwaren, en het veelvuldig verbod op betogen aan te vechten.

Georges Spriet