Met de bombardementen op Libanon kregen we nog ’s het ware gelaat van een aantal vredestichters te zien. Pure machtsberekening om de krachtsverhoudingen toch maar niet te laten verschuiven : Israël – met 3 miljard dollar per jaar subsidies van Washington – moet de dans kunnen blijven leiden. Egypte is al langer tot de orde geroepen, Jordanië sinds kort, Syrië moest nu volgen. En de Palestijnen ? Die sluiten we op in hun autonomietje.

De meeste commentaarschrijvers houden het bij een -uit de hand gelopen- gespierd optreden van Peres dat de weg naar zijn herverkiezing moest garanderen. De vredestichter zoekt dus steun via een oorlogsoptreden dat enkel dood en vernieling tot gevolg heeft. Je zal maar buurman zijn van dergelijke vredestichter.

Peres is echter al langer op zoek naar een manier om Syrië te strikken. De Hezbollah-aanvallen boden de geschikte gelegenheid. Zoals Arafat in het verdomhoekje wordt geplaatst en verantwoordelijk wordt gesteld voor Hamas-aanslagen wou hij Assad van Syrië met de vinger wijzen en verantwoordelijk stellen voor de Hezbollah-aanvallen.

Het ziet er echter eerder naar uit dat de militaire terreur van Israël (een deel van) de Arabische wereld naar een onverwoorde steun aan de Hezbollah duwt ? En zeker naar een versterking van de (sleutel)positie van Syrië.

Israël wreekt zich daarbij voor de Katioesja-raketaanvallen van de Hezbollah. Aanvallen op dorpen of steden zijn onaanvaardbaar. De Katioesja-raketaanvallen waren jarenlang (tot aan een stopzettingsakkoord in ’93) een wraak tegen de onwettige militaire bezetting van de Palestijnse gebieden en Zuid-Libanon. Deze bezetting was een gevolg van de oorlogen tussen de Arabische wereld en de Palestijnen, onderweg gevoed met wraakinjecties als Chabra en Shatilah. Deze oorlogen zijn er o.m. gekomen omdat Israël zich nooit aan VN-resoluties moest houden… zoals die rond de vluchtelingen die 48 jaar geleden met geweld uit hun huizen werden gejaagd door de kolonisten die etnische zuiveringen opzetten in naam van het zionisme.

En er is ook de V.N.-resolutie over de terugtrekking van Israël uit Libanon.

Vele van de vluchtelingen wonen nog altijd in kampen in Libanon. Deze kampen vormden een deel van de doelwitten van de Israëlische agressie, omdat er daar wel terroristen van Hezbollah te vinden zijn. Daarmee zijn we aan de zoveelste omwenteling van de cirkel die spreekwoordelijk al zeer lang rond is.

Deze vluchtelingen zijn ook ‘vergeten’ in het Oslo-akkoord. Zolang hun situatie niet fundamenteel wordt aangepakt zal geweld daar een voedingsbodem blijven vinden. Zolang zij niet bij een oplossing betrokken worden, zal die oplossing nooit echt vrede in kunnen houden.

De Verenigde Staten zagen de huidige gang van zaken wel goed zitten. Een pacificatie van het Midden-Oosten waarin de positie van Israël buiten kijf staat. En meteen dus ook de Noord-Amerikaanse belangen. Ze slagen erin om nog wat extra voor zichzelf in te pikken. In de nasleep van het vredesakkoord tussen Israël en Jordanië wisten ze een militaire poot aan Jordaanse grond te versieren : in Azrak, 100 km ten noordwesten van Amman, dicht bij de Iraakse grens mogen duizendvijfhonderd piloten van de US Air Force zich installeren. Dagelijks zullen ze meer dan honderd vluchten boven Zuid-lrak uitvoeren.

De machtsontplooiing van de Israëlische luchtmacht ontziet niets. Men bombardeert burgerdoelwitten in de hoofdstad Beyroet, men bombardeert een VN-vluchtelingenkamp, men blijft dagelijks havens en wegen bestoken. En de wereld… kijkt toe, en roept in het heetste moment op tot terughoudendheid en een staakt-het-vuren.

Eigenaardig dat ik nu nergens het woord oorlogsmisdaden heb gehoord ?

Intussen tracht Frankrijk zich te distanciëren van de Amerikaanse politiek. Tegen de zin van vele Europese landen in, speelt Parijs cavalier seul, maar vindt daarbij kennelijk behoorlijk wat gehoor en steun in de Arabische wereld. Peres haastte zich om te verklaren dat er moet opgelet worden voor een veelheid aan vredesinitiatieven. Dat hij ervan overtuigd is dat alleen het plan van de V.S. enige kans op slagen heeft.

Het was al duidelijk tijdens de voorbije maanden. Niet minder maar meer vredesproces houdt enige toekomstmogelijkheden voor een rechtvaardiger regeling in. Als de militaire bezetting in Gaza en West Bank in werkelijkheid blijft duren, als de nederzettingspolitiek niet wordt omgedraaid, als niet alle gevangenen worden vrijgelaten, als er geen eerlijke regeling voor Jeruzalem komt, als Zuid-Libanon en Golan niet worden teruggegeven, als de vluchtelingen van in 1948 niet betrokken worden, als er geen echte Palestijnse staat komt… komt er geen vrede.

Dit is mede de verantwoordelijkheid van eenieder die met wereldvrede begaan is.

Het is een schande dat er door onze bewindslui niet krachtiger tegen deze militaire terreur is opgetreden.

Alle democratische krachten moeten nu dringend de druk verhogen opdat er werkelijk vooruitgang zou worden geboekt.

Georges Spriet 22 april 1996