India – Pakistan

Dat Pakistan en India op gespannen voet leven is niet onbekend. Dat Pakistan voor een groot deel verantwoordelijk is voor de aanslepende oorlogstoestand in Afghanistan is ook bekend. Kortom we kunnen gerust zeggen dat deze regio een kruitvat is.

Om de situatie in dit deel van de wereld wat te ontspannen zond Frankrijk een officiële delegatie naar Islamabad (Pakistan) om er de modaliteiten te bespreken en de verkoop af te ronden van 40 mirage 2000-5 toestellen die uitgerust zijn met luchtdoelraketten mica. Reeds eerder verkocht Frankrijk aan Pakistan 2 onderzeeërs van het Agosta 9015 type, uitgerust met de Franse SM39 raketten, voor een bedrag van 950 miljoen US dollar of zowat 27,55 miljard BF. Hoe Pakistan deze wapenaankoop zal betalen is voor ons een raadsel. Een ding is zeker: de buitenlandse schuld van Islamabad zal enorm toenemen.

India is met deze wapenverkoop aan Pakistan niet opgezet en voelt zich bedreigd. Dus wil het zich uitrusten met een vliegende radarvloot van het type Awacs, hetzij door nieuwe of tweede-handstoestellen aan te kopen, en zo haar luchtruim te beveiligen. Hiervoor wil de regering in Dehli een bedrag van 300 miljoen US dollar, d.w.z. meer dan 10 miljard BF uitgeven. India heeft reeds onlangs 30 Franse Mirage 2000 toestellen van Parijs gekocht. Wanneer we de militaire uitgaven van beide staten naderbij bekijken dan komen we tot volgende vaststelling. Het voorziene defensiebudget van India voor het jaar 94/95 is 230 miljard Irp of 7,3 miljard US dollar. Hetgeen neerkomt op een stijging van 11 % t.o.v. ’93/’94. Ook in Pakistan stijgen de militaire uitgaven jaarlijks. Het defensiebudget van 90/91 bedroeg 63 miljard Prp, voor 91/ 92 was dat 71 miljard, voor 92/93 al 83 miljard en 93/94 kreeg een begroting van 89 miljard. Maar volgens de reeds gekende gegevens zullen de uitgaven in deze laatste referentieperiode zeker oplopen tot 93 miljard Prp. De realiteit is dat Pakistan 1/3 van z’n staatsuitgaven aan militaire zaken besteedt. Dat is 20 maal meer dan hetgeen ze aan onderwijs en gezondheidszorg uitgeeft. Voor defensie was er reeds in juli 94 een bedrag van 101,85 miljard Prp (3,29 miljard US dollar) uitgegeven. In vergelijking met het budget 93/94 is dat een stijging van 14,3 %.

Een groot deel van deze uitgaven van beide landen gaat naar wapenaankopen, die praktisch alle door wapenproducenten uit de rijke industrielanden geleverd worden, met op kop de V.S., Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië. Altijd treden de ministers en diplomaten uit deze landen op, of bemiddelen ze om de wapencontracten door te drukken. Want deze zijn verkopen belangrijk voor de handelsbalans en het BNP van het betrokken land.

We kunnen ons de vraag stellen of dat een bijdrage is om de spanningen in conflictgebieden in de wereld te doen afnemen. Misschien willen ze door het aanzwengelen van de wapenwedloop tussen Pakistan en India het probleem van de demografische explosie in beide landen oplossen. Van een ding zijn we zeker. Bij de ondertekening van een gerealiseerde wapenverkoop knallen de kurken van de champagneflessen bij de directie en aandeelhouders van de wapenindustrie.

Voor de burgers in Pakistan en India is er alleen maar het perspectief, wanneer de vlam in het kruitvat slaat, het leed en de verwoesting die deze wapens aanrichten er alleen maar groter op wordt. Om dit alles te betalen zullen ze nog minder krijgen van hun regering om de schrikbarende nood waaronder ze moeten leven te lenigen.

A.U.

Bronnen : Sipri Jaarboek 1995 en Le Monde 28.11.95

Zuid-Korea

De gewezen president Roh Tae-Woo werd onder de beschuldiging 369 miljoen dollar ontvangen te hebben in ruil voor toegestane concessies aan zeven financiële conglomeraten aangehouden. Alhoewel de leiders van deze groepen tot heden niet aangehouden werden, zijn ze eveneens in beschuldiging gesteld. Het gaat hier om de topkaders van Daewoo, Samsung, Dong Ah, Jinzo, Dachim, Dongbu en Dacho constructions. In totaal zou ex-president Roh Tae-Woo van 35 bedrijfsleiders steekpenningen ontvangen hebben. Zijn voorganger ex-president Chun Doo Hwan werd eveneens voor corruptie aangehouden. De openbare aanklagers wijzen op de betrokkenheid van beide ex-presidenten Roh en Chun, bij de staatsgreep van 1979. In juli seponeerde het gerecht de aanklachten tegen de twee in verband met de staatsgreep van 17 mei 1980 en het bloedbad van Kwanju waar officieel 200, maar volgens de studenten, 1.000 jongeren het leven verloren. Hun opvolger, als leider van de regerende Demokratische Liberale Partij, president Kim Young-sam, liet door het parlement een speciale wet uitvaardigen om zijn voorgangers alsnog te straffen en zijn partij enigszins te zuiveren van de smetten die door hen werden achtergelaten.

Geruchten doen de ronde dat hij eveneens geprofiteerd heeft van de in de kas van de partij terecht gekomen steekpenningen.

Met het bekend worden van deze feiten wordt het heel wat duidelijker waarom de ex-presidenten en hun opvolger zo-veel aandacht schonken aan de kampagnes tegen Noord-Korea. Was dit niet de beste manier om de aandacht af te leiden van hun duistere praktijken ?! Het valt wel op dat de “bondgenoten” van Zuid-Korea zich bij dit alles zeer stilletjes houden en geen kommentaren brengen. Hebben ook zij geen botei op hun hoofd ? (ads).

Moderne slaven

Onder deze titel publiceerden we in Vrede (nr. 316 – nov.-dec. 1995) een bijdrage met betrekking tot de uitbuiting van de Filipijnse arbeiders(sters) in de Golfstaten. We wj zen hierbij naar de Conventie van de Verenigde Naties voor de bescherming van migrajiten dat door de Algemeen vergadering in 1990 werd goedgekeurd en dat tot heden sla :hts door vier landen geratificeerd werd. Deze conventie verbindt de ondertekenaars de vreemde werknemers een minimum) van waardigheid te verzekeren zoals tevens! een degelijk loon en recht op gezondheidszorg voor hen en hun familie. Met betrekking tot deze bijdrage ontvangen vanwege senator Eddy Boutmans een schrijven met volgende opmerking : “Om eventueel de regering daarover te ondervragen en op ratificatie aan te dringen, heb ik de tekst van het Verdrag opgevraagd. Na studie kom ik eerlijk gezegd tot de conclusie dat ratificatie ons niet zo veel verder zou brengen. Er staan wel goede dingen in – ri laar ook veel wat in ons land niets zou veranderen, en op enkele punten is het Verdrag nogal gevaarlijk:

1. over politieke rechten is er alleen sp ake om te zeggen dat de staten die ‘kunnen’ toekennen, als ze dat soeverein zo bé slissen.
2. in het algemeen legt het verdrag ster] nadruk op het vreemdelingschap v migranten en op de band met hun land van oorsprong; dit zou kunnen botsen met een meer op integratie gerichte aanpak. Het Verdrag is nogal op tijdelijk verblijf gericht.
3. voor asielzoekers of illegalen houd het verdrag geen verbetering in.

Ik zie er dan ook vanaf dit initiatief te nemen”. Waarvan akte…