De Europese eenmaking zet zich met schreden door. In dit dossier krijgt u een aantal bedenkingen bij de huidige ontwikkelingen. Er is vooreerst de afstand van soevereiniteit. Er is de kloof tussen de verklaringen over werkloosheid en de te verwachten realiteit. We geven een reeks bedenkingen bij de eenheidsmunt: Is het inderdaad een middel tegen de speculatie of kunnen we ons doen behoorlijk wat vragen bij stellen. Er is tenslotte het dossier voor het gemeenschappelijk veiligheidsbeleid.
De onafhankelijkheid wordt meer en meer aan banden gelegd
Met de start van de onderhandelingen in Turijn over de toekomst van de E.U.-structuren is het gevaar reëel dat de lidstaten en de kandidaat-lidstaten een ganse reeks van hun soevereine rechten zullen moeten opbergen. Zoals ze ook reeds bij het ondertekenen van het Verdrag van Maastricht hebben moeten doen.
Dit proces verwijdert de burgers van de lidstaten nog meer van het centrum waar de beslissingen en het beleid tot stand komen. Het komt erop aan de E.U.-raad en commissie nieuwe prerogatieven in de besluitvorming te geven, door het meerderheidsprincipe in de besluitvorming te gaan toepassen. Er ontstaat aldus een toestand waarin de nationale parlementen iedere inspraak op het uitgestippelde E.U.-beleid ontzegd worden. Nochtans zullen de burgers die zij vertegenwoordigen de uitwerking van het beleid in hun dagelijks leven moeten ondergaan.
De uitbreiding van de E.U. met de huidige twaalf tot vijftien(°) kandidaat-landen noodzaakt de beleidsmakers in de E.U. tot nieuwe beslissingsprocedures. Om te verzekeren dat de Unie nog leefbaar en beheerbaar blijft moet men structuren creëren waarbij de huidige machtsposities in de toekomst ook gegarandeerd blijven. Daarom moeten ze tot een andere manier van besluitvorming komen in de E.U.-raad, een herziene samenstelling van de E.U.-commissie (belast met het dagelijks beleid en waar zij het overwicht vormen) en een beperkte samenstelling van het Euro-parlement met een maximum van 700 leden.
| Staten | stemmen |
| Duitsland | 10 |
| Frankrijk | 10 |
| Italië | 10 |
| Verenigd Koninkrijk | 10 |
| Spanje | 8 |
| België | 5 |
| Griekenland | 5 |
| Nederland | 5 |
| Portugal | 5 |
| Oostenrijk | 4 |
| Zweden | 4 |
| Denemarken | 3 |
| Finland | 3 |
| Ierland | 3 |
| Luxemburg | 2 |
Ter informatie geven we hieronder de gewogen stemverdeling die nu door de E.U.-raad gehanteerd wordt voor de besluiten die ze nu reeds bij bepaalde meerderheid van stemmen kunnen aannemen.
Bij uitbreiding van de E.U. met de landen die zich nu al hebben aangemeld zal de weging van de stemmen grondig worden gewijzigd. Bij deze herverdeling zal men totaal andere criteria hanteren om de machtspositie van de zwaargewichten niet af te zwakken.
De E.U.-commissie
Deze is nu samengesteld uit 20 mandaten na de uitbreiding van E.U. met Oostenrijk, Zweden, Finland. Tijdens de gesprekken in Turijn en de verder lopende onderhandelingen op diplomatiek vlak wil men het aantal beperken tot 12. Frankrijk en Duitsland zijn deze voorstellen zeer gunstig gezind. Zo krijgen de commissarissen meer bevoegdheid en kunnen ze optreden als ministers van een supra-nationale regering. Door dergelijke inkrimping van het aantal mandaten zullen een ganse reeks lidstaten in de Euro-commissie zonder vertegenwoordiging vallen.
Het Euro-Parlement
Momenteel telt het Euro-Parlement 626 leden, waarvan 99 voor Duitsland, 89 voor respectievelijk Frankrijk, Italië en Groot-Brittannië, België 23 , Men oppert het voorstel om het toekomstige parlement na uitbreiding van de E.U. te beperken tot 700. Dit betekent dat ieder parlementslid een veel groter aantal kiezers zal vertegenwoordigen, waarmee hij überhaupt geen contact heeft, en dus de noden en problemen van de mensen die hij moet vertegenwoordigen onvoldoende of niet kent. Bij de beperking naar het hoger genoemd aantal zetels in een uitgebreide E.U. -geografisch en demografisch – blijft de vraag of dergelijk forum zinnig werk kan leveren of herleid wordt tot een praat-barak, dat het nu ook al eigenlijk is. Bij de toewijzing van het aantal zetels voor iedere lidstaat zullen de kleine landen nog minder aan hun trekken komen, en de grote zullen nog meer overheersen.
Ze zeggen het zelf…
Het verdrag van Maastricht is een puur institutioneel verdrag dat ver afligt van de zorgen van de burger. Zo men ze voor Europa wil interesseren dan is het noodzakelijk de problemen te behartigen die beantwoorden aan hun verzuchtingen. Vandaag is hun belangrijkste bezorgdheid de werkloosheid.
Yves Thibaut de Silguy – Frans E.U.-commissaris.