De “verkiezingen” in Cisjordanië, een stap naar de “Vrede”…

In ons vorig artikel wezen we op het groot belang van de verkiezingen in Cisjordanië, het door Israël bezette deel van Jordanië.

Deze verkiezingen werden beschreven als een groot succes voor Israël. Daar waar zij een opkomst verwachtten van rond de 50 t.h. is dit 84 t.h. geworden. De Zionisten hebben alles echter laten verlopen volgens de Jordaanse wetgeving. In het kader van de “niet inmenging” van de “zo groot mogelijke vrijheid voor de plaatselijke bevolking”. Dat betekent echter dat slechts 14 t.h. van de bevolking stemgerechtigd was, en dan nog het meest welstellende deel natuurlijk. Het is juist dit deel dat meer te vrezen heeft van de Palestijnen dan van Israël.

Uiterlijk is alles vlot en normaal verlopen. Geen militaire dwang, geen speciaal ingelegde legerkamions, enz. Maar al wie ging stemmen kreeg een stempeltje op zijn identiteitskaart en een hardnekkig gerucht deed de ronde dat al diegenen die geen stempeltje hadden aan allerlei vormen van repressie zouden blootstaan, zoals bijvoorbeeld verlies van werk. Vandaar de talrijke opkomst. Vóór de verkiezingen hadden verschillende belangrijke kandidaten zich terug getrokken. De reactie van Israël was een ultimatum: ofwel zetten de kandidaten zich in ofwel plaatsen de Israëli zelf hun mannetjes. De Cis-jordaniërs hebben dan maar de minst slechte oplossing gekozen. Zulke verkiezingen democratisch noemen getuigt van een grote verbeeldingskracht. Dat niets gewijzigd is in de politieke toestand van het gebied zal dus wel niemand verwonderen. De publieke opinie in Israël heeft dit “succes” echter als een goedkeuring ervaren, een aanmoediging van de annexatiepolitiek. De Zionisten hebben nu “officiële” en “representatieve” gesprekspartners om over de toekomst van het bezette gebied te onderhandelen.

Alles schijnt er op te wijzen dat de Israëli bereid zijn met Hoessein een verdrag te sluiten. De enige fout van de Jordaanse koning is geweest dat hij in zijn plan duidelijke grenzen heeft bepaald. De Israëli willen zelf hun grenzen trekken, wat ze binnenkort wel zullen doen.

Wanneer dat gebeurd zal zijn is het verdrag met Jordanië virtueel afgesloten.

De crisis in het Midden-Oosten evolueert dus stilaan in de richting van een vrede tussen de Zionisten en de Arabische burgerij. Dat is echter een vrede die onaanvaardbaar is daar ze een staakt het vuren betekent zonder sociale rechtvaardigheid. Een verdrag tussen Israël en Jordanië kan en mag slechts het begin zijn van een nieuwe strijd.

De verkiezingen in Cisjordanië zijn dus wel een stap, maar dan een stap achteruit.

Vrede – mei 1972