In 1972 toen de financiële markten ten prooi waren van allerhande schommelingen, stelde de Amerikaanse economist en Nobelprijs, prof. James Tobin, een nieuwe oplossing voor. Het taxeren van de internationale financiële transacties.

Bij alle Europes monetaire crisissen, in 1992, in 1993 en 1994 (o.m. bij de ineenstorting van de Mexicaanse peso) werd dit voorstel herhaald. De Tobintaks werd eveneens in 1994, tijdens de sociale top in Kopenhagen, door de toenmalige president Mitterrand als een alternatief vooropgesteld. In 1995 wees de bank voor internationale reglementen er op dat de financiële transacties oplopen tot 1.300 miljard dollar per dag (tegen 18 miljard in de jaren 70). (1)

In vergelijking bedraagt het jaarlijks bedrag van de internationale handel van goederen en diensten 4.300 miljard dollar. Prof. James Tobin heeft er steeds op gewezen dat de speculatoren een destabiliserende invloed uitoefenen op de markt. Als voorbeeld geeft hij het geval van George Soros die 1 miljard dollar per dag verdiende door te speculeren op het Britse pond. James Tobin berekende dat een taks van 0,25 % op de financiële transacties 290 miljard per jaar zou opbrengen, een taks van 0,1 % 166 miljard dollar en zelfs een taks van 0,05 % toch nog ruim 100 miljard dollar. Voor de geïndustrialiseerde landen zou dit, op basis van de laagste taks, toch nog + 80 miljard dollar opbrengen die, volgens Tobin, de regeringen zouden kunnen ter beschikking stellen voor internationale organisaties, de strijd tegen de armoede, voor verbetering van het milieu e.a. opdrachten. De belangrijkste tegenstand tegen dit project komt echter van de regeringen die blijven zweren bij de “grote liberale principes” en dit ten koste van de belangen van de meerderheid van de bevolking.

Het project van James Tobin bewijst, zelfs in onze kapitalistische wereld, dat er alternatieven bestaan tegen de sociale afbraakpolitiek die nu door alle westerse regeringen gevoerd wordt. (ads)

(1) Voor een dollar uitgewisseld voor de wereldhandel telde men in de jaren dertig twee dollar ingezet in de deviezenmarkt. Deze verhoudingen groeiden van 1 naar 9 in 1974, van 1 tot 34 in de jaren tachtig en 1 tot 83 in 1993.

Cuba en de Europese Unie

De Europese Unie is, alhoewel ze zich verzet tegen de Amerikaanse Helms-Burton wet die het dertig jaar oude embargo tegen Cuba verstrakt, dan toch door de knieën gegaan onder druk van de rechtse Spaanse premier José Maria Aznar. De E.U. wil blijkbaar met deze houding de V.S.-administratie het bewijs leveren dat haar verzet tegen de Helms-Burton wet alleen slaat op de gevolgen die deze wet heeft op de Europese ondernemingen en ze niet kan verdacht worden speciale sympathie te hebben voor het Cubaans regime.

In 1995 bedroeg de humanitaire en economische hulp aan Cuba vanwege de E.U. 30 miljoen ecu’s waarvan 26 miljoen economische hulp. In 1996 bedroeg deze hulp nog slechts 18,7 miljoen ecu’s waarvan 15 miljoen humanitaire hulp.

Het ligt dus voor de hand dat de Europese Unie hier een dubbelzinnige rol speelt. Dit maakt een grondig verschil uit met Canada, Mexico en meerdere Latijns-Amerikaanse landen die weigeren te buigen voor de druk van de Verenigde Staten, (ads)

Ondertussen werd op 11 april te Brussel een akkoord afgesloten tussen de V.S. en de E. U. met betrekking tot Cuba. Europa heeft besloten zijn klacht tegen de wet-Helms-Burton, die het heeft ingediend bij de Wereldhandelsorganisatie, op te schorten terwijl Washington zal aandringen bij het Congres opdat voor Europa de clausules van de wet zouden beperkt worden.

Europa is dus nogmaals door de knieën gegaan.

Privatiseringen

Volgens de Wereldbank werden sinds 1980 meer dan 2.000 openbare bedrijven geprivatiseerd in de ontwikkelingslanden. Op een totaal van 6.832 door de Wereldbank over de ganse wereld geciteerde bedrijven, meestal in de gewezen socialistische landen, waren er 4.500 alleen voor Duitsland. Het cijfer bedroeg verder 805 voor Oost- en Midden-Europa, 804 voor Latijns-Ame-rika, 373 voor Afrika, 122 voor Azië, 58 voor het Midden-Oosten en Noord-Afrika en 170 voor de landen van de OESO waaronder Noord-Amerika, West-Europa, Japan, Australië en Nieuw-Zeeland.

Deze cijfers behelzen slechts de openbare bedrijven die naar de privé sector werden overgeheveld maar niet deze die gewoon geliquideerd werden. De meeste elementen tonen aan dat de operaties in het zuiden en het oosten werden uitgevoerd ten voordele van het westen en dat de multinationale ondernemingen en de rijke lokale elites de grote overwinnaars zijn. Uit “Privé de public” “a qui profitent les privatisations?” van Gérard de Selys.

Frankrijk: 900 miljard voor duikboten

“Le Triomphant” de eerste van de vier nieuwe Franse duikboten is van stapel gelopen. Het is een van de grootste onderzeeërs die ooit door Frankrijk gebouwd werd.

Deze is bewapend met 16 nucleaire raketten met elk een half dozijn kernkopen T.N. 75 (die in 1995-1996 in Mururora getest werden) en waarvan de vernietigingskracht van 150 kiloton gelijk staat met 10 maal de bom van Hiroshima.

Twee andere atoomduikboten “Le Téméraire” en “Le Vigilant” zijn in opbouw en zullen operationeel zijn in 1999 en 2002. De kostprijs van het geheel wordt geschat op 900 miljard fr. Aan dit bedrag moet dan nog 360 miljard toegevoegd worden voor het oppunt-stellen van de nieuwe raketten M 51 die de andere raketten in 2010 zullen moeten vervangen.

Ondertussen is er geen geld voor onderwijs en gezondheidszorg (ads).

Vietnam: het mes op de keel

Washington en Hanoï hebben, voor de normalisatie van hun betrekkingen, op 7 april te Hanoi een akkoord gesloten waarbij Vietnam de spreiding van de schulden, voor een bedrag van 145 miljoen dollar, die destijds door het gewezen regime van Zuid-Vietnam werden aangegaan, overneemt. Deze kwestie werd door de Amerikanen de voornaamste hinderpaal genoemd voor het afsluiten van een handelsverdrag tussen de V.S. en Vietnam. Wat een schande. De Verenigde Staten die nooit één frank schadevergoeding betaalden voor de ontzaglijke verliezen aan mensen en goederen die zij tijdens de Viëtnamoorlog aan het land toebrachten, zetten nu Vietnam onder druk, het mes op de keel, om Hanoï te verplichten de schulden van haar bondgenoten over te nemen. Zo doet men hen de bommen betalen die ze op hun hoofd kregen (ads).