Palestina

De provocaties in de bezette gebieden door de Israëlische rechterzijde blijven maar doorgaan. De huidige toestand in de regio Palestina is geenszins onverwacht. Diverse waarschuwingen werden reeds herhaaldelijk geformuleerd zowel door de Palestijnse Arabische inwoners als door gesettelde Israëli’s.

Gewin

De winsthonger van de rechterzijde in Israël doet haar zoeken naar goedkope en ongeschoolde arbeidskrachten. Eerst dacht men in Oost-Europa goedkope arbeidskrachten te kunnen rapen. Het religieus element samen met het aanwakkeren van herinneringen aan progroms in Oost-Europese gebieden werden een goed bruikbaar gegeven bij het aanlokken van migranten. Een mediacampagne tegen de Sovjetunie liet een opening, en de migratiestroom kwam op gang. Maar nu is precies dit groot aantal ‘vluchtelingen’ één van de problemen. Ze voldoen met name niet aan de verzuchtingen van de Israëlische industrie. Velen onder hen zijn goed geschoolden die op artistiek of universitair niveau actief waren. De basisvraag blijft dus. Deze draait rond de noodzaak om te kunnen voldoen aan de behoefte aan meer ongeschoolde arbeiders. Ook het feit dat de militaire koers van de Israëli’s niet meer zo homogeen anti-Arabisch is, en bovendien niet meer echt centraal blijkt te staan, is een realiteit. De kampioen van de militaire westerse hulp én controle in de regio zou wel ’s geldschieters kunnen verliezen. Want de militaire aanpak vraagt nog steeds enorme investeringen zowel man- of vrouwkracht als geld. Het belang blijft bestaan van de Arabische werkkrachten die men als weinig geschoolde krachten snel en met weinig organisatorische problemen kan gebruiken.

Deze korte-termijnoptie van de Israëlische rechterzijde is gebaseerd op de directe uitbuiting van goedkope arbeidskrachten. Het militaire antwoord op de Intifada was altijd de afgrendeling van de bezette gebieden. Daarom ook had de Intifada zo’n sterk effect bij de Israëlische ondernemers. Een vredesbespreking was een weg die zich opdrong, wat uiteindelijk uitmondde in het vredesproces van Oslo.

Hypotheek

Maar nu gaat de rechterzijde in Israël verder, en ze ondervindt weinig hinder om de gemaakte akkoorden volledig te negeren. De keuze van een Netanyahu en de Likoed is dan ook heel gewoon nogal banaal kapitalistisch. De vooropgestelde richting om afspraken geleidelijk naar de ware knooppunten te doen evolueren door vertrouwenwekkende maatregelen, werd omgekeerd. Cruciale onderwerpen als Jeruzalem worden door Israël nu al gehypothekeerd daar waar ze pas in laatste instantie zouden behandeld worden. De Israëlische beleidsvoerders gebruiken daarvoor het onjuiste argument van de Palestijnse dreiging. Met louter koloniale eisen aan de verkozen Palestijnse regering wil men de uitbouw van een eigen Palestijnse economie zoveel mogelijk hinderen.

De politiek om de sociale woningen volop in de bezette gebieden uit te bouwen, doet denken aan de kreet voor ‘une Algérie frangaise’ enkele decennia terug.

Palestina

De agressieve politiek van Nethan-yahu lijkt een en ander te doen bewegen in het Palestijnse kamp. De leider van Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina, NayefHawatmeh, nam een initiatief om met de Palestijnse Autoriteit te gaan onderhandelen. Georges Habache, leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina en de Hamas-beweging sloten zich bij dit initiatief aan. Dit Is een belangrijk nieuw feit: drie van de belangrijkste oppositieformaties willen zich blijkbaar op een lijn zetten met Fatah en de andere composanten van de Palestijnse Autoriteit, om hun visie te kunnen doen wegen op de onderhandelingen over een definitief statuut voor de Bezette Gebieden. Kennelijk wordt hun categoriek afwijzen van de Osloakkoorden opzij geschoven, om een Palestijnse nationale eenheid te verstevigen en de onderhandelingspositie van de Palestijnse delegatie te versterken. De pro-lraanse Islamitische Jihad en de pro-Syrische Algemene Raad van het Volksfront met AhmedJibril blijven zich afzijdig opstellen.

Palestijnse staat

De fundamentele akkoorden voor een vreedzame ontwikkeling worden tegengehouden. Akkoorden om op energetisch vlak een onafhankelijk Palestina uitte bouwen, deze inzake havenbeleid en zeevisserij, de functionele communicatie en elektronische ontwikkeling van het land, zitten allemaal in het slop. Elk motief is goed om elk gesprek over deze fundamentele zaken die de uitbouw van een Palestijnse staat naast deze van Israël zouden betekenen, af te remmen. Dat bewegingen zoals Harnas een aantal personen kunnen herbergen die twijfelen aan de mogelijkheid tot verder uitvoeren van de Osloakkoorden, is goed te begrijpen. Ze passen echter in de wellicht goed uitgewerkte rechtse strategie binnen de staat Israël.

Perspectief

Belangrijk blijft een gesprek dat ook moet handelen over allerhande trainingen van ‘gespierde groepen’ bij alle huurlingencontingenten en ‘militaire diensten voor infiltratie’ aan beide zijden.

De Israëlische rechterzijde is echter kortzichtig als ze denkt dat in deze regio de druk van de georganiseerde werknemers blijvend kan verhinderd worden. De godsdienstig geïnspireerde wanhoopdsdaden zijn echter geen weergave van de ware toestand, noch in de Palestijnse, noch in de Israëlische zones.

Ik blijf erbij dat de uitbouw van een Palestijnse staat en de ontwikkeling van de linkerzijde in anti-kapitalistisch perspectief, zowel in Israël als in de Arabische wereld een noodzaak zijn voor de verdere ontwikkeling ten voordele van de bevolkingen in de regio. Daarenboven dienen wij te waarschuwen dat een toestand waarbij militanten die ijveren voor de ontwikkeling van een anti-koloniale wereld ten dienste van lokale bevolkingen, niet alleen in deze regio bestaat, en dat voorheen een koloniaal machtsvertoon overal aanleiding gaf tot bloedige onderdrukking zonder dat hieruit een gezonde ontwikkeling kon voortkomen.

Europa

Dat Europa de keuze voor steun aan dit proces heeft gemaakt vormt een positief pluspunt voor Europa. Het mag echter niet bij een éénmalige fondsentoezegging blijven. Hier moeten de politici ervoor instaan dat de gemaakte overeenkomsten ook inderdaad worden uitgevoerd. Niets zeggen, afwachten en de V.S. laten handelen is een foute strategie. Elke financiële inbreng kan maar tot een gunstige realisatie komen wanneer alle aspecten van het vredes-project uitgewerkt worden.

De solidariteit moet zich concretiseren in de strijd tegen de uitholling van de akkoorden. Neen aan een stilzwijgen vanwege Europa tegenover de Verenigde Staten. De afgesproken stappen uit het Oslo-programma invullen en realiseren, met respect van de termijnen die in deze internationale overeenkomst werden bepaald. Verder moet er hulp bijven gaan voor de verdere uitbouw van de Palestijnse en Israëlische samenleving, met als basis een afspraak voor uitbouw van overeenkomsten in een model van sociale democratie.

Jean-Pierre Everaert 9.4.97

Israël-Frankrijk

We herinneren ons nog allemaal de beelden van Chirac’s bezoek aan Jeruzalem : hoe hij door politie werd tegengehouden als hij Oriënt House wou bezoeken. Intussen gingen ook andere Franse bewindslui naar Israël met de bedoeling in het kader van het vredesproces de onderlinge commerciële belangen veilig te stellen. De minister van defensie Charles Millon hernieuwde het militair samenwerkingsakkoord tussen beide landen, maar wees de pers op het bescheiden karakter van de wapenhandel tussen beide landen. Frankrijk zou jaarlijks voor slechts een kleine 2 miljard fr. aan wapens uitvoeren naar Israël. Israël kocht vorig jaar 5 Panther-helikopters bij de firma Eurocopter. Er zal inderdaad niet zoveel ruimte meer zijn voor de vrienden gezien de Amerikaanse militaire hulp 1,8 miljard dollar per jaar bedraagt. Anderzijds kocht Frankrijk in 1996 4 onbemande verkenningsvliegtuigen Hunter bij Israëli Aircraft Industry voor haar militaire inlichtingendienst. Het ziet er naar uit dat Frankrijk vooral in dit domein van observatie en inlichtingen een samenwerking zoekt met Israël. Dit alles staat nu natuurlijk ver af van de situatie in de jaren ’50 en ’60 toen Frankrijk Israël hielp met ballistische raketten (Das-sault), scheepsbouw en de nucleaire know-how voor de Dimona-centrale in de Negev-woestijn. Een hulp die precies Israël in staat heeft gesteld haar bewapening uit te bouwen, een eigen wapenindustrie te ontwikkelen en het atoomwapen te verwerven.