Een paar dagen geleden kon men in de krant lezen dat, volgens een opiniepeiling, een meerderheid in Vlaanderen en Wallonië bij de volgende verkiezingen voor een “witte partij” zou stemmen, indien de ouders van de vermoorde en verdwenen kinderen zo’n partij zouden oprichten (in Wallonië zou het een meerderheid van 57% zijn). Aangezien zo’n “witte partij” vandaag niet bestaat en dus ook geen programma kan hebben, wil dit zeggen dat in het hele land de meerderheid van de bevolking tegen de politiek zou stemmen.

Er heeft zich dus een omwenteling in de geesten afgespeeld zoals een land dat in de loop van zijn geschiedenis maar zelden meemaakt. Wil dat nu ook zeggen dat de “burger” plotseling mondig is geworden ? Ik zou het niet durven te zeggen.

Het valt te vrezen, dat de geschoktheid van de burger voor een deel gebaseerd is op een verwarring, die gedeeltelijk uit de hele Dutroux-zaak zelf is ontstaan en gedeeltelijk gecultiveerd is.

Er heeft zich in de geesten een amalgaam geïnstalleerd dat er, simpel uitgedrukt, als volgt uitziet : pedofilie = criminaliteit = Homoseksualiteit. Waaruit dan wordt afgeleid dat de grond van al wat misloopt seksuele losbandigheid is. (Zelfs een intelligent man als aartsbisschop Daneels kon, naar aanleiding van de recente gebeurtenissen, in een interview beweren, dat de ondergang van het Romeinse Rijk te wijten was aan seksuele ontsporing.)

Laten we, voor de duidelijkheid, de dingen eens op een rijtje zetten.

1. Homoseksualiteit is een geaardheid waarbij mensen zich sexueel (én emotioneel) aangetrokken voelen tot personen van hun eigen geslacht. Punt uit. Dat is niet vies, niet crimineel en niet strafbaar. Er zijn homoseksuelen die met verschillende partners naar bed gaan, zoals er ook heteroseksuelen zijn die dat doen, en er zijn er die hun partner trouw zijn zoals dat ook bij heteroseksuelen het geval is. Er is dus tussen beide groepen geen verschil. Voor de beide groepen bestaat er een leeftijdsgrens : een volwassene mag geen seks hebben met kinderen beneden een bepaalde leeftijd.
2. Pedofilie is een geaardheid waarbij de persoon zich aangetrokken voelt tot kinderen. Pedofiel zijn is dus geen misdaad. De meeste pedofielen zijn (voor zover men kan nagaan) zachtaardige mensen die nooit geweld zouden gebruiken om kinderen te dwingen tot seksuele spelletjes. Als een pedofiel op niet-gewelddadige wijze seksuele toenadering zoekt tot een kind, is dat echter strafbaar. Soms verdedigt een pedofiel zich met het argument dat ook een kind seksuele verlangens heeft (wat correct is) en dat, als er van beide kanten vrijwilligheid is, er ook niets verkeerds aan is. Met deze redenering ga ik niet akkoord, omdat er tussen kind en volwassene geen sprake kan zijn van gelijkheid De pedofiel verkeert in elke geval in de pijnlijke situatie, dat er geen oplossing is voor het probleem van zijn natuurlijke geaardheid. Maar hij is daarom nog geen crimineel.

3. Dutroux is geen pedofiel en zelfs geen homoseksueel. Hij
is een gewetenloze misdadiger bij wie het enkel en alleen
om geld te doen is. Het is dus een commerce, waarin
vraag en aanbod speelt. Men kan zich overigens afvragen
(zonder het te kunnen bewijzen, omdat daarover geen
gegevens bestaan) in  welke mate de zogenaamde

“pedofilie-netwerken” te maken hebben met echte pedofielen, dat wil zeggen mensen die zich seksueel alleen aangetrokken voelen tot kinderen en niet tot volwassenen. Wij leven vandaag in een maatschappij waarin de mens op talloze gebieden (en dus niet alleen op het gebied van het seksuele) geprikkeld wordt tot het zoeken naar steeds nieuwe en sterkere sensaties. De populariteit van horror-video’s is daar maar één verschijnsel van. Kinderprostitutie en kinderpornografie zijn, zo gezien, geen specifiek pedofiele verschijnselen. Ze zijn er op de eerste plaats voor mensen die steeds nieuwe en sterkere sensaties zoeken op seksueel gebied. De term “pedofilie” is in dit verband, zo lijkt het me, niet gelukkig gekozen. 4. Het bovenstaande is moeilijk te bewijzen, maar er is wel een ernstige aanwijzing, namelijk de volgende. In verband met de Dutroux-zaak zijn er mensen die alles herleiden tot de beschuldiging dat de “permissieve maatschappij” van vandaag, het gezin in het verdomhoekje heeft gedrumd. Als men een einde maakt aan alle vormen van relatie (homoseksuele, ongehuwd samenleven, lat-relatie enz.) die niet in overeenstemming zijn met het klassieke gezinspatroon, krijgen we, in deze opvatting, opnieuw een gezonde maatschappij. Welnu, de afgelopen twintig jaar is duidelijk geworden, dat de afschuwelijkste vorm van zogenaamde “pedofilie” voorkomt binnen dat klassieke gezin. Ik heb het over de incestueuze relaties tussen kinderen en hun vader, grootvader, oom, broer. Naarmate steeds meer van die gevallen aan het licht komen, is men gaan beseffen dat deze praktijk veel vaker voorkomt dan eertijds werd verondersteld, en in alle sociale milieus. De psychologisch-destructieve gevolgen van deze relaties, waarbij altijd sprake is van dwang en dus van geweld, zijn in veel gevallen desastreus. Hierbij moet worden opgemerkt, dat deze relaties in de overgrote meerderheid van de gevallen van heteroseksuele aard zijn, en niet van homoseksuele.

Het is dus een grimmig misverstand, alle gore zaken die vandaag aan het licht komen te wijten aan het “permissieve karakter” van onze maatschappij. Permissiviteit is gebaseerd op vrijheid van keuze, en vrijheid van keuze kan nooit van één kant komen, anders is ze niet langer vrij. Permissiviteit verwerpt alle dwang, ook de dwang tussen partners, en is dus het tegendeel van alle criminele praktijken die vandaag aan het licht aan het komen zijn.

Deze verwarring wordt nu ook politiek misbruikt. Uit de mond van diverse politici heeft men oproepen kunnen horen tot hypocrisie. Zegt de ene : “Een politicus mag homofiel zijn, maar hij moet het stil houden”. Een ander zegt: “Een minister mag homoseksueel zijn, maar mag zich niet liederlijk gedragen”. Nog een ander zegt: “Eenpoliticus mag van mij een vriendin hebben, op voorwaarde dat hij niet getrouwd is”. En intussen is men bezig, het slecht functioneren van het politiek bestel, het gerecht, politie en rijkswacht af te leiden naar aandacht voor het persoonlijke seksuele gedrag van mensen. Verklaarde niet onlangs een alom gerespecteerde journalist, dat de Dutroux-affaire voor de Eerste Minister een gedroomde gelegenheid is, om allerlei dubieuze wetten erdoor te jagen terwijl de aandacht van de bevolking (en van de verkozenen des volks) elders gericht is ? De Dutroux-affaire heeft veel aan het licht gebracht. Kan ze nu ook gebruikt worden, om méér te verbergen dan ze onthult ?

W. Courteaux