Duitsland

Een Duitse familie voert een moedige anti-racistische strijd

Een jonge Afrikaan werd door Skinheads uit een rijdende trein geworpen. Hij liep daarbij ernstige verminkingen op. Sinds 4 jaar heeft hij onderdak en vriendschap gevonden bij een Oost-Duitse familie (ex.-D.D.R.). De familie wordt nu het doelwit van pesterijen en bedreigingen.

In de regio van Brandenburg ligt het stadje Belzig, op een 70-tal km van Berlijn. Daar woont de familie Schroeder, bestaande uit vader Ralf, 52 jaar en vrachtwagenchauffeur. Zijn vrouw Petra is veertig en is werkzaam in een rusthuis. Belinda, hun 18-jarige dochter en Pascal hun zoon maken ook deel uit van het gezin. Maar er is ook nog Martin, die helemaal geen familie is, maar wel als dusdanig behandeld wordt. Martin Agyaré komt uit Ghana en is 29 jaar. In ’92 kwam hij naar Duitsland en twee jaar later, in een hospitaal van Berlijn, ontmoette hij in dramatische omstandigheden zijn tweede familie.

Flash-back

Het gebeurde op de avond van 16 september ’94. Martin Agyaré nam de S-Bahn, zeg maar de trein, in de richting van Oraniënburg. Hij werd er brutaal aangevallen door een groep skinheads of neo-nazi’s. Ze bewerkten Martin met messen en wierpen hem dan van de rijdende trein! Geen enkele reiziger waagde het te protesteren. Martin werd de volgende morgen op de spoorlijn gevonden. Verschillende tenen dienden geamputeerd, evenals een been tot aan de knie! Zo eindigde de reis van Martin uit Ghana. In het hospitaal leerde de zwarte de familie Schroeder kennen. Petra herinnerde zich het misdadig gebeuren, waarover ze in de krant gelezen had. Wij waren onthutst en diep verontwaardigd. Zij sprak erover met haar man en haar beide kinderen. We zijn dan met ons allen naar het hospitaal gestapt. Na wat aarzeling en met nog paniek in de ogen, antwoordde Martin dat hij hun aanbod aanvaardde. Vooral dan toen Ralf Schroeder meedeelde dat asielzoekers door de administratie werden ondergebracht in één kamer voor vijf personen! dit nam voor Martin alle obstakels weg. Hij kwam er inwonen en… is er gebleven.

Sociale zekerheid

Daar Martin niet van de sociale zekerheid kon genieten, werd hem een factuur van 170.000 Franse fr. gepresenteerd. Ook werd hij bedreigd met uitwijzing. Hij verklaarde dat hij in Ghana als verminkte geen enkele kans maakte om aan de bak te komen.

Enkele dagen na hun agressie werden drie skins aangehouden, maar na korte tijd weer vrijgelaten. Waarom? Zij verklaarden dat hun slachtoffer een Aziaat was en dat deze tot op heden geen klacht had ingediend. Dat was voor het Duitse gerecht doorslaggevend! Begrijpe wie kan! Beide kinderen Schroeder worden in hun school door medeleerlingen gepest. Vele onderwijsmensen laten begaan en sommigen moedigen dit zelfs aan! Het neo-nazisme is nog steeds springlevend. Hopelijk zal het aantreden van rood en groen tengevolge de nederlaag van de regerende partij, de wind doen keren. Afwachten maar…

De familie Schroeder slaat er zich dapper door. Zij leven hoopvol en gezellig in hun bescheiden appartement. Hun samenhorigheid is nu hechter dan ooit. Zij beseffen dat gastvrijheid verlenen aan een misdeelde en verminkte vreemdeling behoort tot hun bestaan als waardig wereld-

burger. Ze zijn allen vastbesloten voor de neo-nazi’s niet te zwichten.

Een tweede agressie

Het gebeurde weer op de trein van Belzig naar Berlijn op 22 november. Ze waren met vijf in de leeftijd van 17 a 18 jaar. Ze beledigden Martin, bespuwden hem en tenslotte vielen er slagen. Martin trok zijn gaspistool en schoot. De controleur deed de trein stoppen. De politie werd opgeroepen.

Petra Schroeder: “We zijn Martin gaan ophalen. Hij was in shocktoestand, want hij dacht dat hij het niet zou overleven”.

Alhoewel de vijf agressors bekend waren, kwamen er toch vier op vrije voeten. Hun advocaat pleitte dat het wettige zelfverdediging betrof! Slechts een kreeg 40 uren sociaal werk.

Martin: “Dat raakt niet alleen de zwarten, maar alle vreemdelingen. Het ergste is nog dat ze de wet meehebben!”

NATIONALE VOORKEUR

Duitsland wordt beheerd door een integrale bloedwet. Het “Sociale Wetboek” preciseert dit duidelijk. Sinds de zeventiger jaren is dit rechtsgeldig voor gans Duitsland. Een ondernemer mag geen arbeidscontract ondertekenen met een vreemdeling, zonder hetgeen volgt te staven. Eerst komen de Duitse staatsburgers aan bod. Dan volgen de burgers van de Europese Unie. Vervolgens de vreemdelingen die hun Duitse oorsprong kunnen bewijzen, zoals sommige Russen. Bijna aan het einde van de lijst komen diegenen die afkomstig zijn uit een land in oorlog. Aan het staartje bengelen de andere vreemdelingen.

Martin Agyaré werd het recht ontzegd om te werken voor een Turks kleermaker in Berlijn en dit niettegenstaande de opleiding en het getuigschrift dat hij bezit voor dit beroep.

Besluit

De oorzaken van deze en andere dramatische gebeurtenissen in Duitsland en in ons land zijn toch voor de hand liggend. Als men alleen de gevolgen van een onmenselijk economisch beleid in de derdewereldlanden, waardoor mensen uitwijken, niet op Europees vlak aanpakt, blijft men aanmodderen.

Die derdewereldlanden, die berucht zijn voor het leveren van asielzoekers, dienen dringend onder druk gezet om de levensvoorwaarden van hun inwoners drastisch te verbeteren.

Nu de drie belangrijkste landen van de Europese Unie, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland een socialistische regering hebben, zijn ze het aan hun ideologie verplicht dit aan te kaarten bij de Europese Unie. Economische sancties moeten als drukkingsmiddel gebruikt worden. Ook wapenleveringen dienen stopgezet aan die landen. Met onze lichte wapens vooral wordt hun bevolking onder de knoet gehouden. Ontwapenen om te ontwikkelen heeft nog niets van zijn actualiteit verloren. De wereldwijde beurscrash, het resultaat van onze economische wanorde, is een niet onbelangrijk teken aan de wand. Honderden miljoenen mensen leven in volslagen armoede. Zullen we ze gaan vervoegen?

Socialisme en pacifisme dienen toch hand in hand te gaan. Of is dit verleden tijd?

René Van Nerurm (bewerkt naar Mare Cheb Sun)