Het gaat niet om het lot van de Koso-varen, maar om het in praktijk brengen van de nieuwe NAVO-strategie. In een vorige bijdrage in “Vrede” (nr. 334 – nov.) stelde ik me de vraag wat de Navo met zijn bommendreiging wilde bereiken. Nu de hei is losgebarsten heb ik nog geen duidelijk en aanvaardbare reden gevonden, alleen stellen we vast dat met de luchtaanvallen op Klein Joegoslavië de NAVO het startschot heeft gegeven voor het gruwelijke drama dat zich aldaar voltrekt.

In het hogervermelde artikel heb ik de NAVO ervan beschuldigd dat ze na de implosie van de Sovjet-Unie en het verdwijnen van het Warschaupact, Joegoslavië als proeflabo gebruikt, om haar nieuwe strategie ter justificatie van haar voortbestaan door te drukken.

Het eenzijdig NAVO-optreden “out of area” schept een situatie dat deze militaire organisatie zichzelf een mandaat geeft om daar op te treden waar ze het nodig acht. Hierdoor stelt de NAVO zich ongestoord boven het internationaal recht.

De VS en haar NAVO-sabelslepers gooien zo de algemeen geldende principes van de wereldgemeenschap in de prullenbak om ze te vervangen door een strategische imperiale machtsorde. De nieuwe stelling van de NAVO en haar VS-goeroe is dat buitenlandse politiek het best zonder volkenrecht gemaakt wordt. Wie zich onttrekt aan het NAVO-gezag is een ‘schurkenstaat’, het souvereine Servië wordt gebombardeerd om het “betere manieren” te leren. De humanitaire verantwoording is pure schijn.

Het probleem van democratie en omgaan met minderheden in Joegoslavië kan op geen enkele manier met bommen worden opgelost. Een politieke regeling is mogelijk. Dat bewijst zelfs Rambouillet. Maar daarover later meer.

In deze context is het interessant om de uitlatingen van Madeleine Albright over de “rule of law ” nader te ontleden. Voor haar zou de beste oplossing zijn een en ander te onttrekken aan de rechtsregels van de erkende internationale or-

ganisaties en dat de “rule of law” uitsluitend in de bevoegdheid van gelijkgezinden valt. Onder vrienden maakt men de beste politiek.

Toen het Joegoslavische drama zich aan het voltrekken was deed Clinton samen met Holbrook de architect van dit afschuwelijk avontuur een opmerkelijke uitspraak, hij zei: “dit bloedvergieten zou erger geweest zijn als de NAVO niet had opgetreden”. Dit lied werd door alle andere NAVO-lidstaten, waaronder onze eigen regering, in koor meegezongen. Dat terwijl iedere burger die genoeg fatsoen wil opbrengen, heeft kunnen vaststellen dat het juist de luchtaanvallen van de NAVO (eerst de maandenlange dreiging en dan de uitvoering zelf) zijn die dit menselijk leed in een stroomversnelling heeft gebracht.

Van cynisme en hypocrisie gesproken, dit kan tellen..

Men kan zich hier niet van de indruk ontdoen, dat de Albanese Kosovaren in dit avontuur gebruikt worden opdat het westen zich op Milosevic en de Serviërs wil wreken voor de jaren van vernederingen die ze in het conflict met Kroatië en Bosnië hebben moeten incasseren.

Door haar optreden heeft het Westen de mogelijke Kosovo-politiek tot een puinhoop herleid.

Zelfmandatering

We hebben in de voorbije jaren en maanden bestendig de politiek van afdreiging tegenover Servië kunnen volgen hoe de NAVO zich zelf een mandaat toekende om in Klein Joegoslavië op te treden.

Diverse professoren op het gebied van het internationaal recht en columnisten komen tot de dezelfde vaststellingen. Voor de aanvallen op Joegoslavië bestaat geen enkele juridische basis, bijgevolg pleegde de NAVO een agressie tegen een souvereine staat.

Professor Suy stelt vast dat er geen VN-mandaat is om deze operatie door te voeren . Artikel 52 van het VN-hand-vest zegt dat de regionale of andere organisaties geen dwangoperaties mogen doorvoeren zonder toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Men heeft in de aanloop tot de geplande lucht-

aanvallen Milosevic zo gediaboliseerd opdat het NAVO-optreden aanvaardbaar zou zijn voor de publieke opinie. Terwijl iedereen die de gebeurtenissen in Kosovo een beetje volgt moet vaststellen dat UCK in de dorpen en gebieden die ze controleren ook niet mals waren en er een soort terreur bedreef tegenover de burgers die met hun manier van optreden en de recrutering van hun “krijgers” verwierpen. Milosevic was akkoord met het herinvoeren van een autonomie, maar hij kon niet akkoord gaan dat dit alles moest gecontroleerd worden door een vreemde troepenmacht, met name de NAVO. Washington van haar kant, heeft er van bij het begin op gehamerd dat NAVO-troepen de controle op het terrein zouden uitvoeren. Professor Suy merkte trouwens óp: “Als de VS over de Navo spreekt dan hebben ze het over wij”. De luchtaanvallen , de acties en agressie in de Balkan is in feite een kruipende uitbreiding van de NAVOA/S invloedsfeer in dit deel van Europa.

Marcel Van Dam, gewezen Nederlandse minister en columnist stelde in een bijdrage in de DM van 23.03.99 enkele zeer terechte vragen over het NAVO-optreden. Zo schreef hij: “Als we de NAVO-inzet bekijken, dan kan men zeer moeilijk in haar humanitaire gaan geloven, door het militair optreden is de stroom vluchtelingen alleen maar groter geworden. In de Kosovo-crisis is het de vraag of de opstand van de Albanese Kosovaren zou uitgebroken zijn als het Westen zich niet sterk was gaan maken voor de autonomie van Kosovo”. Het argument om in te grijpen klinkt hol, waarom in Kosovo en niet in Oost-Turkije waar de rechten op een mensonterende wijze en op grote schaal geschonden worden. Men kan ervan uitgaan dat één van de motieven voor het beginnen van de luchtbombardemen-ten het beperken van de ‘vluchtelingenstroom’ naar West-Europa is. Terecht stelt Marcel Van Dam vast, dat de VS weeral heeft laten zien, dat het zijn militaire macht gebruikt om bij de VN het eigen gelijk af te dwingen.

Oorlogsgevolgen

Deze escalatielogica in de praktijk gebracht door de NAVO is ook de verantwoordelijkheid van onze regeringen; en we weten niet wat de afloop ervan zal zijn.

Een van de eerste resultaten van deze ingeslagen weg is een nieuwe verhouding ten opzichte van de VN. Het westen wil geen inmenging in haar NAVO-strategie. We komen tot een situatie dat de VN niet gevraagd, of niet meer wil gevraagd worden, wanneer de vrede in het gedrang komt, daar de NAVO zichzelf het mandaat geeft om deze klus te klaren.

Hierdoor verliest de VN niet alleen zijn autoriteit maar ook zijn eer. Tijdens een NAVO-bijeenkomst te Brussel (december IL), zei Madeleine Albright : ” Het kan toch niet dat diplomatieke en politieke onenigheid in de VN-Veiligheidsraad de NAVO zou kunnen beletten op te treden”. Enkele van de lidstaten voelde zich bij deze uitlatingen een beetje onwennig daar niet overal in het Navo-rijk de burgers dit zo maar aanvaarden. Met de bombardementen heeft Washington wat het wilde, de Westerse landen zijn bereid de VN-Veiligheidsraad volledig en

moedwillig buiten spel te zetten. De publieke opinie wordt zodanig bewerkt door N avoIa n d Evere en de media dat men de bombardementen en de agressie gewoon aanvaardt in weerwil van alle geldende rechtsregels. Wee diegene die in ons land durven hun afkeuring over dit alles publiekelijk aan de poorten van de Navo-studio’s willen kenbaar maken, zij worden door de politie hardhandig geboeid en opgepakt. Maar ja wij leven toch in een democratie zeggen onze politiekers. De meeste regeringen in de EU worden geleid geheel of gedeeltelijk door sociaal-democraten, ook de NAVO-secretaris behoort tot deze club. We hebben van deze kant geen weerstand tegen deze agressieve NAVO-strategie mogen bespeuren. Ze hebben zich ontpopt tot “hoera-patriotten” en zich op het toneel geprofileerd als de beste sabeldragers in dienst van Washington. Het volstaat de uitlatingen van Schröder, Blair, Jospin en Kok erop na te lezen. Het zal de lezers wel ook opgevallen zijn hoe stil het bij ons op SP en PS-front is.

Zou het dan toch waar zijn, na het verdwijnen van conservatief rechts in zijn oude vorm in de EU, de Europese sociaal democraten zich ontwikkelen tot …

en mensen in mijn omgeving, bang. In de hele geschiedenis is er één constante: dat alleen daar oorlog gevoerd wordt waar er een economisch belang te. Het is overduidelijk dat de media en de politici worden gebruikt voor het economisch voordeel van één grootmacht, de Verenigde Staten. De VS willen bewust schade toebrengen aan I Europa.

“modern rechts”?

Rambouillet

Eerst en vooral moet gezegd dat het woord “akkoord” impliceert dat er een overeenstemming is van twee partijen. Dit was zeker niet het geval in Rambouillet noch in Parijs. Wat men van de Serviërs en de Kosovaren op deze ontmoeting verlangde was het aanvaarden  van  dictaten,  door  de NAVO op de tafel gelegd. Tijdens de gesprekken in Rambouillet I hadden de Serviërs met het politieke luik van een vredesverdrag ingestemd, in tegenstelling tot de Albanese Kosovaren die op onafhankelijkheid en afscheiding stonden. Alleen in de Rambouillet II versie wilde ze tekenen nadat ze “met hun mensen op het thuisfront overleg gepleegd hadden”.

Franklin De Vrieze van Pax Christi Vlaanderen verduidelijkte in zijn interviews het gekonkel en geflirt van Madeleine Albright met de Kosovaarse Albanesen.

Volgens Albright moet het UCK niet ontwapenen maar zich onzichtbaar maken (een symbolische ontwapening). Tijdens de gesprekken met de Albanezen gaf Washington aan de mensen van UCK en Rugova ook de toezegging dat ze bij een mislukking van de conferentie niet op Amerikaans verzet zouden stuiten als ze zelf een referendum over onafhankelijkheid zouden organiseren.

Van beide Amerikaanse suggesties en interpretaties moesten de Serviërs in het ongewisse blijven, zo kon men ze beter inpakken. In een apart gehouden onderhoud vroeg de UCK-delegatie aan M.AIbright om deze verduidelijkingen van de VS houding, op papier te zetten.

Volgens De Vrieze zijn er verschillende bronnen die dit onderhoud bevestigen. Voor de UCK was dit onvoldoende. Ze vroegen een onderbreking van de Rambouillet-gesprekken, teneinde deze geheime toezeggingen met de thuisbasis te bespreken. Het is tijdens deze consultatie dat de hardliner Adim Domaci ontslag nam en de UCK een aanslag op een Servische politiepost pleegde. In “Ie Monde Diplomatique”van april ’99, haalt Thomas Hoffnung in zijn artikel “Belgrado alleen tegen allen” over de uitlatingen van Madeleine Albright het volgende aan : “Als de gesprekken mislukken door de

Albanese Kosovaarse delegatie, dan hebben we niet meer de mogelijkheid hen te steunen, we zouden verplicht zijn de hulp die ze van het buitenland krijgen af te snijden”.

Hetgeen een bekentenis is dat de VS in de voorbije jaren en maanden de nodige steun (waaronder wapens) heeft verstrekt? Het betekent in elk geval dat men weet dat het UCK steun krijgt en dat men weet hoe die moet worden afgesneden. Waardoor de vraag kan gesteld worden of het UCK geen product is van de Amerikanen in hun Balkanstrategie na de de koude oorlog. Verdere destabilisering moest de noodzaak vergroten om een internationale strijdmacht te doen interveniëren, onder controle van de VS en betaald door de NAVO-lidstaten. Hierdoor kan ze haar militair – politioneel apparaat verder uitbouwen en zo haar rol als supermacht beter verzekeren.

De synthese van dit alles is dat de VS. de politieke oplossing gekelderd heeft. UCK had wapens en macht, bijgevolg hoefden ze alleen de logica van het Westen door te denken en een toestand creëren opdat de NAVO de onafhankelijkheid van Kosovo zou doordrukken.

Het ging de UCK tijdens de gesprekken niet om een akkoord te bereiken.
Ze wilde de NAVO een alibi verstrekken om de bombardementen te starten. Zij kon er militair en politiek alleen maar voordeel bij hebben. Zoals we reeds vastgesteld hebben moest de Joegoslavische delegatie van deze Amerikaanse dubbele agenda in de onwetendheid gelaten worden. Wanneer dit dan toch bekend raakte werd het politieke luik voor de Serviërs niet meer aanvaardbaar omdat door de geheime toezeggingen van M. Albright aan het UCK en C° het de waarde van zijn inhoud verloor. Voor Belgrado zou Rambouillet betekenen dat de NAVO-troepen het terrein in Kosovo zouden voorbereiden tot de afscheiding. Na de Joegoslavische weigering de Navo-dictaten te ondertekenen werd praktisch onmiddelijk met de luchtaanvallen gestart. De Navo-diensten in samenwerking met de
overheden en de pers stortten hun verslaggeving over ons uit, om enerzijds hun “humanitaire” motivaties en anderzijds de diabolisering van Joegoslavië ons door het strot te duwen. De burgers mogen zich vooral geen gedachten maken over de ware aard van het NAVO-optreden. We moeten de emoties zien, denken doet onze overheid in onze plaats. Iedereen kan zich toch nog het akkoord tussen Milosevic en Holbrook van 12 oktober ’98 herineren? Is het de lezer van “Vrede” ook opgevallen dat men in een korte tijd er niet in slaagde 2000 OVSE waarnemers te verzamelen die aan conflict-indamming moesten doen? Anderzijds heeft men in het Westen wel de mogelijkheid , zoals we nu kunnen vaststellen, een geweldig kostelijk agressief militair apparaat in werking te stellen.

Een andere bemerking moet me toch nog van het hart, in de voorbije jaren konden we vaststellen hoe krenterig de Westerse regeringen waren en zijn om met geld over de tafel te komen om het leed van vluchtelingen in de wereld te lenigen. Voor hun kriegspiel dat ze hebben  gestart,  loopt de kostprijs na elf dagen Navo-actie, volgens de Britse krant Sunday Times reeds op meer dan 108 miljard frank. Er waren reeds voor 3,6 miljard frank Tomahowk kruisraketten afgevuurd, en de naar beneden gehaalde Stealth-bommenwerper heeft een prijskaartje van 1,62 miljard frank . Een uur vliegen met het jachtvliegtuig type Harries of F16 kost 1,5 miljoen en de laserge-stuurde bommen hebben ook een aardig prijskaartje.

Het zou wenselijk zijn dat onze regering ons zou willen voorlichten over hoe en wie gaat dat allemaal betalen en waar ze denken het geld te halen?

De Joegoslavische regering kondigde op 6 april ’99 een eenzijdig bestand af. Clinton kelderde dit initiatief onmiddellijk en werd snel door de Navo en de EU-staten bijgetreden, alsof ze eerst een signaal van Washington moesten ontvangen.

Het is alsof men het zoeken naar een vreedzame oplossing geen kans wil geven, daar dit in het VS-NAVO-draai-boek niet voorkomt en men wil niet van de beoogde doelstellingen van de VS-strategie afwijken. Deze zijn:

1. De suprematie van de NAVO verzekeren boven alle andere internationale organisaties
2. De afhankelijkheid van Europa ten opzichte van de VS aan te tonen
3. De Navo eigent zich de rol toe van beschermer en voogd van Europa, waarbij de VS zich de leiding van deze nieuwe wereldorde toeeigent

Antoine Uytterhaeghe, 08.04.99