Toen was het zo

Wanneer de eerste bombardementen op Duitsland begonnen, had de bevolking van bezet Europa duidelijk begrepen dat dit een keerpunt betekende voor Wereldoorlog II. Tot op dat ogenblik had men alleen maar de luchtaanvallen op Rotterdam en daarna hoofdzakelijk op Londen meegemaakt, begeleid door de dierlijke zegekreten van de nazi’s. De bombardementen op Duitsland werden uitdrukkelijk begroet ofschoon men wist dat er nogal wat weggevoerden dwangarbeid verrichten op gevaarlijke plaatsen. Toen de Duitsers op hun beurt werden gebombardeerd was de euforie groot doch die duurde niet lang want na Mortsel (een duizendtal schoolkinderen en andere slachtoffers) was er vooral rouw en bitterheid terwijl de collaborateurs garen spinden uit de ramp. Haat is steeds de slechtst mogelijke raadgever geweest.

Koerdistan en Kosovo

De ongelijke behandeling van de Koerden en de Kosovaren is een schoolvoorbeeld van de discriminerende houding van de VS en van de aan dit land ondergeschikte NAVO. Met Kosovo houdt men zich bezig al steunt men de Kosovaren zoals de koord de gehangene. Een deel van Koerdistan maakt deel uit van Irak en na de nederlaag van Saddam Hoessein mochten zijn vliegtuigen niet meer in Noord-Irak (Koerdistan) komen zg. om de bevolking te beschermen. De enigen die daarvan hebben geprofiteerd zijn de Turkse dictators

die met de zegen van de NAVO de volkerenmoord tegen de Koerden nu hebben uitgebreid tot Irak. Saddam Hoessein zal daar niet over klagen want de Turken zorgen voor de etnische zuivering. Toch zullen de Koerden het misschien iets gemakkelijker hebben want zij zijn een volk van 35 miljoen mensen en het feit dat zij een niet-Europees volk zijn stelt hen vrij van de steun doch ook van de bemoeizucht van de NAVO. Ik geloof dat hun overlevingskansen reëel zijn. Koerdistan is allicht taaier dan Turkije.

In Kosovo kan het nog alle kanten uit

Rusland werd nogal radicaal buiten het Kosovo overleg gehouden. Verbale verwijten van Jeltsin leidden tot een verbale toegeving. Toen bleek dat Milosevic geen boodschap had aan dreigementen noch aan bemiddelingspogingen van de Russen. De Ministers van Buitenlandse Zaken van de EU deden weliswaar water in de wijn om de onderhandelingspositie van de Russen te ondersteunen doch de Servische dictator speelt zijn duivels spelletje onverstoorbaar verder. Voor ’t ogenblik ziet het er naar uit dat de vluchtelingen meer dan eens bij het weg- en terugsturen als levend schild gebruikt worden. Oorlogen zijn nu eenmaal een stuk moorddadiger en wreder dan men vooraf heeft kunnen inschatten.

Wat nu gebeurt doet ons even terugdenken aan keerpunten in de geschiedenis, eigenlijk overgangsperiodes, naar andere normen voor het gezag der staten.

Frank Vandenbroucke heeft het in zijn essay “De Verenigde Naties op een tijdsbreuk” (uitg. Acco) 1ste druk 1996 over het huidige tijdvak dat een nieuwe ordening onvermijdelijk maakt. Of het allemaal vredelievend zal kunnen durft hij niet voorspellen. Hij ziet vooral de geldorde als een moeilijk gegeven.

Victor Stuyck