De bende van Nijvel, de moord óp André Cools, de Agusta affaire, de sluiting van Renault met daarbovenop de dioxinekwestie, – zijn het dan niet de enige schandalen dan toch wel de belangrijkste -, hebben de openbare opinie in de voorbije jaren ten zeerste ontstemd. Het nieuwe ordewoord werd toen “voor een nieuwe politieke cultuur”.

Het werd het instrument dat volgens de eigen normen dan wel, door de verschillende politieke partijen werd gehanteerd.

Pas waren de verkiezingen aangekondigd of men kon vaststellen dat de toppen van diverse partijen over dit principe wel een speciale visie hadden. Deze vonden het nodig niet voor één maar wel zich voor twee parlementen gelijktijdig kandidaat te stellen. Verhofstadt, Anciaux, Neyts en Tobback gaven hierbij het voorbeeld.

Na de verkiezingen van 13 juni, werd ons door de verschillende partijen tot vervelens toe herhaald dat de wil van de kiezers moest geëerbiedigd worden. Met de samenstelling van de federale en de gewestelijke regeringen werd het dan plots duidelijk dat met de mening van de kiezers weinig rekening werd gehouden.

Kandidaten die zich op de lijst voor het Europees parlement hadden voorgesteld (Vandenbroucke, Neyts en Anciaux) en toen beweerden dat Europa hun bijzonderste zorg was, bleken dit gauw vergeten te zijn. Ze gingen in de federale, Vlaamse of Brusselse regering een ministerpost opeisen.

De kiezers die hun het vertrouwen hadden gegeven voor Europa bleken bedrogen te zijn. Het signaal van de kiezers hadden ze  vergeten. Opgeofferd voor een ministerpost! Anderen die als senator of volksvertegenwoordiger werden verkozen ( Dewael, Vogels en Landuyt) zijn nu plots als minister in de Vlaamse regering komen opdagen. Kiezers die voor een bepaalde kandidaat voor een bepaald parlement kozen, moeten zich nu toch gaan vragen stellen over de interpretatie vanwege hun verkozene van “het signaal van de kiezers”.

Het zijn namelijk de “partij-toppen” en niemand anders, die beslist hebben waar en voor wie de ministerpostjes ter beschikking waren. En dan maar praten over een “nieuwe politieke cultuur”.

ads