Eerlijkheidshalve

Londen: de prijs van de privatiseringen

Op dinsdag 5 okt. om 8.11 uur had op 5 km van het grote station Paddington, in het westen van Londen, een verschrikkelijk treinongeluk plaats. Twee treinen die elkaar voordien hadden moeten kruisen botsten op elkaar met alle verschrikkelijke gevolgen vandien. Reeds werden een dertigtal lijken geborgen, er waren 26 zwaargewonden maar men vreest voor het leven van een 60-tal vermisten. Pas twe jaar geleden in 1997 had in Southal een gelijkaardig ongeluk plaats en in 1998 werd op het nippertje in Paddington, op dezelfde plaats als nu, een ongleuk voorkomen. De openbare opinie wijst, niet zonder reden, de onder Thatcher en Major doorgevoerde privatiseringen van de Britse spoorwegen als verantwoordelijk voor het ongeluk.

Per delen verkocht tussen 1991 en 1996 aan tweeënnegentig maatschappijen, waaronder 25 die instaan voor het spoorwegverkeer is de toestand van de spoorwegen lamentabel geworden. Uit een onafhankelijk rapport blijkt dat in de voorbije twee jaar, de klachten van de reizigers met 154 procent gestegen zijn.

Het spoorwegnet met zijn 30.000 km rails in het land, zijn 750 tunnels, zijn 2500 stations, zijn 40.000 bruggen en viaducten, kortom het ganse systeem werd overgenomen door de grootste maatschappij van de sector, Railtrack. Railtrack verwezenlijkte vorig jaar een winst van 2,66 miljard B.fr. De voorzitter verdiende in 1998 niet minder dan 108 miljoen frank, de uitvoerende directeur 198 miljoen frank en de directeur voor de veiligheid 72 miljoen frank. Hieraan moeten nog de rendement premies en stock-opties toegevoegd worden.

Het aandeel van Railtrack dat bij de start 3,90 pond bedroeg steeg tot 17,63 pond in 1998 om na 5 oktober terug te vallen op 12,58 pond. In 1997 ontvingen Railtrack en de andere maatschappijen niettemin van de regering nog een subsudie van 120 miljard frank maar er was voorzien dat deze tegen 2004 zou terugvallen op toch nog 46 miljard frank. Op de spoorlijnen van Railtrack rijden de treinen van de 25 maatschappijen kris kras door elkaar. Er bestaat dan ook niet, zoals in de andere landen, één nationaal veiligheidssysteem maar liefst vier verschillende. Railtrack kan treinen die niet aan de veiligheidsnormen beantwoorden van de rails houden maar de Britse treinen beschikken niet, zoals dit in de meeste Europese landen het geval is, over het automatisch remsysteem ATP waardoor de treinen automatisch stoppen wanneer zich een vergissing voordoet.

Beslist om dit in te voeren na een zwaar ongeluk in 1988 werd de uitvoering door de toenmalige regering Thatcher als te duur afgewezen. Later hebben de privé maatschappijen deze naar hun mening te hoge investering eveneens uitgesteld. Men zoekt nu de verantwoordelijkheid van het ongeluk door te schuiven naar de overleden machinist die, na een te korte opleiding, slechts een maand in dienst was. Het treinpersoneel wijst er echter dat het sein S.N. 109 in Paddington slecht geplaatst is, dat het sinds 1993 minstens achtmaal miskend werd en dat met het ATP-systeem de trein automatische zou gestopt hebben.

In een rapport wijst het bestuur voor gezondheid en veiligheid er bovendien op dat het aantal uiterst gevaarlijke plaatsen op de Britse spoorwegen gestegen is van 593 in 97/98 naar 643 in 98/99.

Toen de Labour van Tony Blair nog in de oppositie zat heeft ze zich sterk verzet tegen de maatregel van Thatcher om de spoorwegen te privatiseren maar toen ze zelf aan de macht kwam heeft ze het echter vertikt de spoorwegen te hernationaliseren. Vandaag voorziet ze zelf de luchtvaart met al wat er rond hangt en de metro eveneens te privatiseren. Het luchtvaartpersoneel verzet zich met kracht tegen deze optie. Het steeds gebruikte argument dat met de privatiseringen de concurrentie toeneemt en de verbruikers hier voordeel kunnen uithalen is, na dit katastrofale ongeluk nogmaals een lege doos gebleken. Leugen en bedrog. Alleen de grote kapitalistische maatschappijen worden er beter van. Zelfs de gewezen Franse conservatieve premier Raymond Barre verklaarde nog recent na het ongeluk van Paddington dat privatiseringen van spoorwegen, electriciteits- e.a. nationale openbaar ondernemingen in vraag moet worden gesteld, (ads)

De dubbele rol van Javier Solana

Javier Solana, de ontslagnemende secretaris-generaal van de NAVO en sindsdien door de ministers van de Europese Unie als vertegenwoordiger voor de buitenlandse – en defensiezaken (dus een belangrijker post dan een commissaris van de E.U. één die bovendien buiten controle van het Europese parlement staat) werd toch nog uitgenodigd op de NAVO vergadering van de Europese defensieministers.

Hij heeft er een uiteenzetting gehouden over “de oprichting van de Europese pijler in de schoot van de NAVO” en de belangrijke rol die hij kan spelen in de relatie NAVO-EU. Ondertussen kreeg hij tijdens een plechtigheid in het Amerikaanse Pentagon vanwege de Amerikaanse defensieminister Wiliam Cohen, de hoogste burgerlijke onderscheiding opgespeld voor het samenhouden van de NAVO gedurende de campagne tegen Servië. “Ik denk dat we de geschiedenis van Europa hebben veranderd” zegde Solana in zijn dankrede. De Europese openbare opinie zal er goed aan doen te waken over wat deze Spaanse sociaal-democraat in het schild voert, (ads)

De V.S. zijn defensieuitgaven en zijn schulden aan de V.N.

De Amerikaanse senaat heeft op 22/11 de begroting voor defensie voor het jaar 2000 goedgekeurd. Het budget zal niet minder dan 289 miljard dollar bedragen. Deze tekst voorziet, voor de eerste maal sinds vijftien jaar, een verhoging van de militaire uitgaven. Een valorisatie van de lonen van de militairen, fondsen voor de nationale administratie, voor de nucleaire veiligheid en nieuwe investeringen zijn in dit budget voorzien. In dezelfde periode wees de secretaris-generaal van de Verenigde Naties Kofi Annan er op dat de Verenigde Staten t.o.v. de VN. nog met een schuld zitten van 1 miljard 600 miljoen dollar. Tijdens de Algemene Vergadering van de V.N. wees Kofi Annan er op dat, indien de V.S. tegen eind december geen betaling uitvoert, haar stemrecht zal verliezen. En … zoals alle slechte betalers beweert de V.S. dat haar bijdrage aan de V.N. te hoog is en dat deze aanzienlijk zou dienen verminderd te worden.

(ads)