Na de koude oorlog was er een tendens in de NAVO-landen om het budget voor defensie te verlagen. De jongste jaren zien we echter dat er een tegenovergestelde beweging aan het groeien is. Binnen de NAVO wil men de militaire budgetten de hoogte in jagen wat ons duwt in de richting van een nieuwe bewapeningswedloop. De NAVO rechtvaardigt deze nieuwe wending door zich een offensieve rol als internationale politieagent toe te eigenen en zodoende haar eigen statuten en het internationaal recht niet na te leven.

Deze ontwikkeling zal onvermijdelijk ten koste gaan van allerlei sociale voorzieningen en andere noodzakelijke investeringen. Dit blijkt al uit wat er in de Verenigde Staten aan het gebeuren is.

Juist voor de start van de lentevakantie hebben zowel de Amerikaanse Senaat als de Kamer hun respectievelijke versies van hun begroting, die beslist over de algemene uitgaven van de verschillende administraties, voor het jaar 2000 aangepast. Hoewel beide versies kleine verschillen vertonen, willen ze beide het budget van het Pentagon met 8 miljard dollar verhogen ten koste van uitgaven voor andere federale programma’s. De “Balanced Budget” wet van 1997 (BBA) legt de uitgavegrenzen van de totale geldsom, waarover de president en het Congres mogen beslissen en wat men elk jaar mag uitgeven, vast. Bijkomend begrenst de BBA de totale militaire uitgaven tegenover de niet-mi-litaire uitgaven en worden scheidingsmuren gecreëerd tussen beide. Tot dit jaar kon elke vermindering van de militaire of niet-militaire uitgaven enkel gebruikt worden om het begrotingstekort te reduceren waardoor het overschot niet kon worden doorgesluisd naar de andere departementen. Hierdoor konden de parlementsleden die de militaire uitgaven wilden verhogen dit niet doen door de uitgaven voor andere federale programma’s te verlagen.

Dit jaar vervallen de scheidingsmuren en daardoor kan de BBA enkel nog de hoogte van de totale begroting bepalen. Het wordt nu mogelijk om geldsommen tussen niet-militaire en militaire programma’s te verwisselen. Vorig jaar beslisten het Congres en de regering om toch 23 miljard dollar meer uit te geven voor het fiscaal jaar ’99, waarvan 8,3 miljard bestemd is voor militaire uitgaven. Men deed dit door de extra uitgaven als noodzakelijk af te spiegelen en zo de begrenzing van de BBA te omzeilen. Dit extra geld werd dan gehaald uit het begrotingsoverschot van het fiscaal jaar 1998.

Dit jaar komen de begrotingsresoluties overeen met de vastgelegde norm door de BBA en daarom moet men, om de militaire uitgaven te verhogen, de uitgaven voor andere federale programma’s verlagen.

Beide begrotingsresoluties verhogen de militaire uitgaven met 16 miljard dollar boven de begrenzing van het jaar 1998 tot op een hoogte van 289 miljard dollar. Dit is ongeveer 8 miljard meer dan wat de regering voor het fiscaal jaar 2000 vroeg en 17 miljard meer dan gepland was door de BBA voor het fiscaal jaar 2000.

Om deze verhoging te bewerkstelligen heeft de kamer een voorstel ingediend om de uitgaven voor gemeenschaps-en regionale ontwikkelingsprogramma’s, die de lokale overheden in staat stellen om de economische ontwikkeling en jobcreatie te promoten, met 19% te verlagen. De versie van de Senaat is nog radicaler en wil deze ontwikkelingsprogramma’s met 42% verlagen.

Zowel de Senaat als de Kamer willen de fondsen voor handel en huisvesting met 32% verlagen. Deze kredieten ondersteunen kleine ondernemingen en het federaal huisvestingsprogramma (FHA).

Het meest opmerkelijk is het voorstel van de Senaat om het budget voor de Internationale Betrekkingen met 4,9 miljard dollar te verlagen tot 12,5 miljard dollar. Dit betekent een daling van 28 %. De Kamer wil hier zelfs verder in gaan en het budget verminderen tot 36%. Deze verminderingen zijn nog halluci-nanter als je een vergelijking maakt met het verleden. In 1990 bedroegen de uitgaven voor de Internationale Betrekkingen nog 18,6 miljard dollar, rekening houdend met de inflatie zou dit vandaag overeen komen met een bedrag van 23,2 miljard dollar.

Het is duidelijk dat de prioriteit van het Congres gaat naar wapens ten koste van jobcreatie en sociale voorzieningen voor minder begoeden; oorlogsvoering in plaats van internationale diplomatie.

Luke Vanderbeke

Bron: Chris Hellman in: Weekly Defence Monitor van 8 april ’99