Opvoeden tot vrede

Doe het, vraag de gewone burger, de man van de straat zijn mening over VREDE, Vrijheid en VRIENDSCHAP. Het antwoordt is een volmondig: “natuurlijk willen we dat!” Wie is er dan tegen wereldvrede?

Waar zitten de oorlogsstokers? Zijn de wapensmeden, de militaristen de verdomde oorzaak? Blijven zij het zo gevoelige “verdeel en heers” principe uitspelen?

Zijn het onverdraagzame nationalisten of fanatieke fundamentalisten die voor blijvende tegenstellingen zorgen? Economie, religie, verstoren zij het menselijk denkpatroon dat voor VREDE pleit of is het individualisme de oorzaak van de onrust?

Een reeks vragen waarop de weldenkende burger, de basis en de pacifist het antwoord geeft. Geef ons WERELDVREDE.

Is pacifisme dan geen doelstelling op zich?

PACIFISME is de strijd voor een DUURZAME VREDE, tegen BEWAPENING en al wat OORLOG is. Uiteraard is een pacifist een ijveraar voor de WERELDVREDE, de VREDESECONOMIE. Daarom dient de vraag gesteld: hoe kunnen we de wereldvrede verwezenlijken! De KOUDE OORLOGSPERIODE is achter de rug.

Alle vormen van geweld: stammenoor-logen, burgeroorlogen, gewapende conflicten, guerrilla-oorlog en oorlog tussen staten horen erbij.

Zij voor wie OORLOG een onvermijdelijk en een vast gegeven is voor “de mensheid” beschouwen zich als “realisten” of “conservatieven”. Daarbij blijven zij die oorlog als een noodzakelijk kwaad verdedigen, zelfs verheerlijken tot “patriottisme”.

PACIFISTEN zijn “ABOLISTEN” die willen dat oorlog voorgoed uit de geschiedenis van de mensheid verdwijnt. Dat is geen illusie, wel een streefdoel. Er zijn teveel mensen die bepaalde oorlogen aanvaarden en die voor de vermenselijking van de oorlog pleiten.

Ook zij die de theorie van de rechtvaardige oorlog verdedigen behoren daartoe.

Het “radicaal pacifisme” voorstaan betekent alle geweld verwerpen zelfs dat

van wettige zelfverdediging. De leuze “liever rood dan dood” is er het voorbeeld van. Het betekent méér dan verzoening of berusting. Daarbij komt of hoort “het geweldloos verzet” zoals burgerlijke ongehoorzaamheid dat een militair systeem kan uithollen en in mekaar doen zakken.

Het pacifisme blijft een moreel hoogstaand streefdoel

VREDE moet een positief begrip blijven en niet een periode tussen twee oorlogen. Gewapende vrede bestaat niet. De meerderheid van de gewone burgers snakt naar vrede, daarom is er een collectieve vredeswil van alle volkeren en staten over de hele wereld nodig.

Daarbij zijn:

• ontwapeningsverdragen essentieel,
• de universele verklaring van de rechten van de mens van toepassing,
• rechtsstructuren en instellingen voor wereldvrede bepalend met daadwerkelijke eerbiediging van de voorschriften.

Om vrede te bewerkstelligen moeten regeringen en vredesbewegingen alles in het werk stellen om conflicten en oorlogen te voorkomen door:

• ontwapening,
• conflictoplossing,
• machtsevenwicht,
• een alternatieve veiligheidspolitiek met pacifisme als doelstelling. PACIFISTEN    ZIJN    REALISTEN    die idealisten de hand reiken bij het nastreven van een concrete veredspolitiek

(zie o.a. Johan Galtung).

Mark Eyskens (DS 24/11/1998) overloopt de ethische waardeschalen en begint bij Jean-Jacques Rousseau, die al twee eeuwen geleden, de individuele mens als een brave Hendrik zag terwijl de maatschappij slecht is en de neiging vertoont de mens slecht te maken. Hij besluit dat “het kwaad in de samenleving het kwaad is van mensen, door mensen begaan”. Gelukkig zijn mensen vatbaar voor verbetering.

Laat ons Karl Marx parafrazeren: “rechtgeaarde burgers aller landen, verenig u. Verwerp alle oorlogsdreiging en zorg voor een wereld van vrede en samenwerking”.

Joegoslavië is een smet en Noord-lerland blijft een open wonde die bijzondere aandacht vragen. Mogelijke wereldconflicten zoals deze in de Golf, Israël en de Kaukasus vragen een ernstige bezinning. Binnen het politiek beleid van de VS en zijn partners met de NAVO zit geen greintje pacifisme enkel de wil om hun economische macht te versterken.

Daarom is het principieel pacifisme meer dan een eerbare overtuiging. De wereld kan er alleen maar vreedzamer worden.

Zonder legers, wel met de nodige veiligheids- en vredesorganisaties. Het principieel pacifisme houdt het realistisch pacifisme in zich omdat con-fictbeheersing er de basis van is.

Socialisten en christenen zijn meestal pacifisten!

Sociaal-democraten werden secretarisgeneraal van de NAVO (P.H. Spaak, W. Claes,…) een organisatie die in een mum van tijd overal ter wereld kernwapens kan droppen. De VS hebben hiervoor in zeven Europese landen 150 kernbommen (B 61) klaar staan. De kans op gebruik blijft reëel. Ook de SU dwaalt en wil als eerste kernwapens gebruiken!

Een pacifistische keuze: vrede is het resultaat van een doelgerichte, geweldloze strijd. Een politieke activiteit met een vredeseconomie en sociale rechtvaardigheid als doel.

William de BRUYN