Wat denkt men in de Verenigde Staten van het embargo? Deze vraag werd me gesteld door een moeder die in Havana op haar eentje Thanksgivings Day vierde.

Ze heeft een universiteitsdiploma en zegt dat, ondanks alle voordelen waarvan het Cubaanse volk inzake gezondheid en onderwijs geniet, de gevolgen van het economisch embargo zwaar doorwegen op het dagelijkse leven. “Ik ben nu 36 jaar, en ik had gehoopt dat ik het op die leeftijd wat kalmer aan zou kunnen doen”, voegt ze eraan toe. Ik antwoordde dat de meeste burgers van de USA jammer genoeg niet het minste benul nebben van wat een embargo is. Ze hebben geen idee van de gevolgen ervan voor de Cubaanse bevolking. Voor hen gaat het om een embargo tegen Fidel en tegen het communisme.

Terwijl ik in Cuba was voor de eerste wereldbijeenkomst van oorlogscorrespondenten, vroeg ze me een boodschap over te maken aan de Noord-Amerikanen: “Zeg ze dat, hoe meer ze de Cubanen de les willen spellen, hoe meer de Cubanen zich daartegen zullen verzetten. Wij willen uw vrienden zijn, maar stop ermee te zeggen wat we moeten doen. Dat doet meer kwaad dan goed.”

Het embargo heeft de regering niet aan het wankelen gebracht. De Cubanen zijn fier, dat verklaart waarom – in weerwil van alle argumenten van de anti-castristische lobby – het regime stand houdt. In 40 jaar tijd is het embargo er niet in geslaagd zijn doel te bereiken: Fidel omver te werpen. Het is dus hoog tijd dat we dit beleid herzien. Waarom dit embargo handhaven ? Waarom is dit ons enig alternatief? Het is tijd dat we een einde stellen aan embargo’s, sabotages, invasies en dat we over positieve acties beginnen na te denken.

Daaraan dacht ik tijdens mijn reis in Cuba vorig jaar. Na – als officier van de spionagediensten – actie gevoerd te hebben tegen de Cubaanse belangen en tegen de internationalistische activiteiten van dit land, was dit mijn eerste bezoek aan het eiland. Net zoals vele andere veteranen van de Koude Oorlog denk ik dat we naar nieuwe middelen moeten zoeken om de oude conflicten op te lossen. Gedurende de 33 jaar van mijn beroepsloopbaan – waarvan 23 clandestien voor de CIA – wees Washington me Cuba aan als dé vijand, en dit in een echte “mentaliteit van koude oorlog”. Ik heb veel oorlogen, revoluties, staatsgrepen, chaos en conflicten meegemaakt. Meer dan eens stonden de Cubanen aan de kant van de tegenstrevers. Ik zou wat orde in mijn herinneringen willen brengen, zoals politici doen als ze niet langer blootgesteld zijn aan gevaren. Wie middenin gevechten zat, wil het verleden vergeten om een betere toekomst op te bouwen. Als wetenschappelijk politicus en als voormalige officier van de spionagediensten, opgeleid om situaties objectief te bestuderen, geloof ik dat het ogenblik aangebroken is om het Noord-Amerikaans beleid ten opzichte van Cuba in alle duidelijkheid en kalmte en met gezond verstand te herzien. Ik werk op dit ogenblik aan een boek over de “geheime oorlog” tussen Cuba en de Verenigde Staten. Daarom ben ik, in het kader van de voorbereiding van dit boek naar Havana gekomen. Het zou immers ondenkbaar zijn, dergelijk boek te schrijven zonder rekening te houden met de oorspronkelijke en rechtstreekse gegevens en bronnen. Hierbij eerbiedig ik zowel de Cubaanse wetten als die van de Verenigde Staten. De medewerking die me verleend werd, en de mogelijkheden om gewone burgers, journalisten en regeringsvertegenwoordigers te ontmoeten, vervulden mijn verwachtingen volkomen. Ik ben niet als deserteur of dissident naar Cuba gekomen, zoals de voormalige Cl A-officieren Philip Agee en John Stockwell. Ik ben gekomen als Noord-Amerikaans patriot en oud-strijder, die enkel denkt dat er beter manieren zijn om onze geschillen op te lossen, waarbij de eerste stap al een betere communicatie zou zijn. Wie weet wat oorlog is, werkt voor de vrede. Rekening houdend met zowel mijn eigen ervaring als met de historische analyse, geloof ik dat de VS hun optiek en hun relatie met Cuba, z’n bevolking en z’n regering moeten veranderen. Cuba is geen natuurlijke of traditionele vijand van de Verenigde Staten. Ons embargo is het resultaat van een verkeerd historisch en politiek uitgangspunt dat meer lijkt op een twist tussen geliefden.

Chip Beek uit Granma Internatinal, Cuba