De bombardementen vanwege de Verenigde Staten -zeker 75 Tomahawk-kruisraketten – op Afghaans en Soedaans grondgebied zijn absoluut verwerpelijk. Dit is terrorisme.

De aanslagen op de ambassades in Kenia en Tanzanië zijn weerzinwekkend, het antwoord van president Clinton is dat nog meer.

Blair, Kohl en Aznar applaudisseren, België toont begrip, en Frankrijk neemt akte. uit “Le Monde’ (illustratie toe te voegen)

Het gaat er hier om dat de zogezegde beschermer van de democratische en internationale rechtsregels doelbewust een ander land bombardeert in vredestijd. Ik herhaal: dit is terrorisme. Maar dan een terrorisme vanwege dé militaire supermacht van deze wereld. Het is terrorisme omdat het doelloos geweld is dat mensen vermoordt die niet verantwoordelijk zijn voor de feiten. Het is terrorisme omdat het de nationale souvereiniteit van andere landen zomaar schendt om represailles te organiseren. Het is terrorisme omdat het om geweld gaat dat alleen wraak als zingeving heeft. Het is geweld dat zeker niet bijdraagt tot het verhinderen van toekomstige terroristische aanslagen.

Een rechtsstaat brengt misdadigers voor de juridische instellingen en spreekt op basis van de heersende wetten een straf uit. Hier gaat het om een (al te vlug ?) aanwijzen van een dader, die dan zogezegd wordt aangepakt met een afschrikkingsactie. Deze wraakreactie zal nieuwe voeding zijn voor uiterst radicale fanatieke groepen die deze cowboy-gerechtigheid niet pikken. Zij zullen zeker in de spiraal van weerwraak stappen en nieuwe monsterachtigheden bedenken en uitvoeren. Terreur met terreur beantwoorden kan alleen maar vroeg of laat nieuwe terreur baren.

Dit optreden van Washington toont op schrijnende wijze de holheid van het politieke discours aan. Andere landen worden op hun «humanitaire» plichten gewezen. Terreurgroepen worden als monsterachtig omschreven. Maar de wereldpolitieman geeft zichzelf het recht om dezelfde wapens in veelvoud te gebruiken als diegene die hij aankloeg. Om de dominantie van de VS over het wereldgebeuren veilig te stellen, wil Washington geen zwakte tonen. Wat geldt is het recht van de sterkste.

Daarbij is het verbijsterend te moeten vaststellen dat de aangewezen schuldige van de bomaanslagen in Kenia en Tanzania, jarenlang de volle steun van Washington heeft kunnen genieten, toen hij werd opgeleid en bewapend om tegen de Sovjetunie in Afghanistan oorlog te voeren. Mensen als Ibn Laden werden daar opgeleid tot geduchte en efficiënte krijgsheren, en echte ingenieurs in explosies. De Verenigde Staten hebben toen die regio bedolven onder de wapens : mitrailleurs, mortieren, automatische geweren, stingerraketten, explosieven., en nog veel meer. Achteraf is men verwonderd dat ze gebruikt worden.

De aanval op een Soedaanse fabriek heeft eigenlijk niks van doen met de gruwelijke aanslagen op de ambassades. Clinton verantwoordt deze agressie met de verwijzing naar de aanmaak van chemische wapens. Het zou om de productie gaan van QL, “een ‘voorloper’ die alleen maar gebruikt wordt voor de productie van het zenuwgas VX”. QL staat op de lijst van stoffen waarvan de Conventie tegen Chemische Wapens het gebruik streng reglementeert. Ze mag alleen gemaakt worden om farmaceutische of medische redenen, of om onderzoek uit te voeren voor de bescherming tegen VX, aldus De Standaard.

Maar Soedan nodigt de internationale gemeenschap uit om te komen controleren wat er in die bewuste fabriek werd aangemaakt… Soedan staat op de Noord-Amerikaanse lijst van «rogue states», zowat de bandietenstaten van de wereld, samen met Lybië, Irak en Noord-Korea. Dit was een geschikte gelegenheid om even uit te halen naar een land dat gezien wordt als destabiliserende actor voor vrienden van Washington als Egypte en Oeganda. We zullen, echter, relaties onder staten maar gezond kunnen regelen als we het internationaal recht versterken, niet als we het met ons optreden het telkens verder onderuit halen.

Voor bijna gans de wereld waren de acties van de VS een verrassing. Vooral het moment, eigenlijk heel snel na de aanslagen op de ambassades, was niet voorzien door waarnemers. Deze zaak heeft zeker ook van doen met Clinton’s problemen op binnenlands vlak: de affaire Lewinsky. Hier toont hij dat de president van de Verenigde Staten zich met andere zaken moet kunnen bezig houden dan met de voornoemde ‘futiliteiten’. Een boodschap voor aanklager Star: «laat me gerust». Anderzijds een boodschap aan de Amerikaanse publieke opinie: uw president is niet vleugellam door ‘zippergate’.

De volgzaamheid van onze leiders ten opzichte van de supermacht-bondgenoot uit Washington lijkt wel onvoorwaardelijk. België bevindt zich wel niet bij de koplopers-ja-knikkers maar krijgt toch geen afkeuring over de lippen. Het zou onze regering toch duidelijk moeten wezen, dat de rest van de wereld België in het hoogmoedige dominante, zeg maar imperialistische kamp indeelt. Door onze volgzaamheid dienen we in elk geval de belangen van dat kamp.

Georges Spriet 25.08.98