Isabelle Blume gehuldigd

De Belgische Unie voor de Verdediging van de Vrede richtte op 30 September te Brussel een huldebetoon in voor Mevrouw Isabelle Blume, welke dit jaar werd vereerd met de International© Stalinprijs voor het bevorderen van de Vrede onder de volkeren.
Uit alle gewesten van het land waren de vredesvrienden, behorende tot alle opinies, opgekomen om hulde te brengen aan de#ir dappere vrtraw, van wie met re$*t kan gezegd worden dat ze haar ganse leven wijdde aan de vrede en het tot stand brengen yaneea beter begrip onder de mensen op aarde.
De smaakvol ingerichte zaal Elysée was proppensvol. Vooraan zaten de verschillende personaliteiten en de familieleden van Mevr. Blume. Zijzelf had plaats genomen op de tribune midden de leden van het Nationaal Comité der B.U.V.V. Redevoeringen,    bloemen,   geschenken…
De openingsrede werd uitgesproken door de voorzitter, Max Cosyns, die de laureate geluk wenste voor het toekennen dezer hoge onderscheiding die zowel een hulde is aan haar werk als aan  ons land.

Xavier Relecöm, lid van het uitvoerend comité der B.U.V.V. schetste de onvermoeibare activiteit door Is. Blume aan de dag gelegd, en Mtr. Dassesse vertelde haar in zeer   spirituele   termen dat   de Vredes-beweging besloten heeft haar een kleine wagen ten geschenke te geven, waardoor haar pelgrimstochten doorheen het land, vaak bij «nacht en ontij», grotendeels–vergemakkelijkt   zullen worden.

Het toppunt van de avond was echter het defilee der vele afvaardigingen die bloemen en geschenken aan Isabelle Blume aanboden. Er waren de verschillende af-c’elingen van de B.U.V.V., telkens begeleid door een volksmelodie uit het gewest waartoe zij behoren, de democratische organisaties; dê ‘dokwërkers, de scheepsheir-stellers, de trammannen, de brievenbestellers, de mijnwerkers.

De plaats ontbreekt ons om alle geschenken op te noemen, maar het meeste succes hadden de witte duiven, die als vredesboden   in de zaal  rondvlogen.
Groot was de ontroering toen de kleinkinderen van Isabelle haar op hun beurt bloemen aanboden.
Het was met begrijpelijke aandoening in de stem dat de laureate haar dank betuigde aan allen die tot deze hulde hadden bijgedragen. Het opperste doel van haar leven, zegde zij, was steeds geweest te strijden tegen de oorlog en tot slot van haar gloedvolle rede riep zij al haar medeburgers op, het kostbaarste wat op aarde bestaat, de   Vrede, te verdedigen.

Vrede oktober 1954