Tot op heden hebben de vrouwen in Kaboul, de hoofdplaats van Afghanistan, het recht verloren om te werken en zich vrij te verplaatsen. Ze werden uit de hospitalen verjaagd door de fundamentalisten. Een vrouw die dokter is van “Artsen zonder Grenzen” vertelt over de calvarie van die levend begraven vrouwen.

Dokter Kamalini Lokuge verbleef zes maanden in Kaboul aan het hoofd van een groep “Artsen zonder Grenzen”. De eerste morgen van haar verblijf begaf ze zich naar het hospitaal .Overal doodse straten, sommige in puin, met als gezellinnen gesluierde vrouwen, die als schaduwen voorbij schoven. De Afghaanse tchador is er verplicht. Hij bedekt het lichaam van kop tot teen. In ’96 werd bij decreet dit kledingstuk voor vrouwen ingevoerd. De hospitaaldirecteurs van Kaboul dienden toen eveneens hun poorten te sluiten voor zieke vrouwen. Ook het vrouwelijk medisch personeel werd ontslagen. Dit was nog de laatste sector waar vrouwenarbeid toegelaten was. Eén “polykliniek”, die naam onwaardig, is uitsluitend voorbehouden voor vrouwen Die bevindt zich in een armzalige toestand, schandelijk verwaarloosd! Eén enkele waterpomp bevindt zich op een vijftigtal meters van die kliniek. Met emmertjes wordt er water aangevoerd! Slechts in enkele vertrekken is er electriciteit. De stock medicamenten is erg beperkt en er is schaarste aan de meest elementaire medische zaken. In de gangen staan ziekbedden. Slechts 45 bedden zijn ter beschikking en dit voor een vrouwelijke bevolking van enkele honderdduizend inwoners ! Kamalani verneemt ontstellende feiten. Een vrouw die voor 80 % brandwonden opliep, kon in een van de grootste hospitalen van de stad niet verzorgd worden. De dokter waagde het niet de vrouw te ontkleden, want dit is door het hospitaalreglement ten strengst verboden. Geen enkele dokter durfde haar daarom te verzorgen. Na lang aandringen verklaarde een der geneesheren dat er altijd onverwachts controles van militairen kunnen plaatshebben. Een chirurg werd onlangs nog een arm gebroken, omdat hij een vrouw opereerde!

Een hachelijke sanitaire situatie

Alhoewel Kaboul 22 hospitalen, 26 klinieken, 33 psychiatrische instellingen, 7 gespecialiseerde klinieken, 30 centra voor zuigelingen en 2679 hospitaalbedden telt, is de sanitaire situatie van Afghanistan een van de hachelijkste van de wereld. Volgens “Artsen zonder Grenzen” is de levensverwachting gemiddeld 43 jaar voor de mannen en 44 jaar voor de vrouwen. De kindersterfte bereikt  er  25  %  van  de  levend geborenen. Dit is driemaal meer dan in het buurland Pakistan en veertigmaal meer dan in Frankrijk! In minder dan 10 jaar verhoogde de kindersterfte met bijna 50 %. In het kinderhospitaal van Maiwand is er slechts één dokter voor 175 bedden en dit ten gevolge de uitwijzing van het vrouwelijk personeel. Elk jaar sterven er een 250-duizend kinderen door ondervoeding!

Dokter Kamalini vat de toestand als volgt samen. In Kaboul sterven de vrouwen in hun woning, waar ze levend begraven zijn en dit alles omdat de fundamentalisten, onder voorwendsel van godsdienstigheid, hun geneeskundige zorgen weigeren. Sommige niet-gouvernementele organisaties hebben er hun werking onderbroken. Andere blijven voortwerken, want ze weten dat ze de enige toevlucht zijn van de bevolking.

De “Wereldgezondheidsorganisatie” financiert het Afghaans gezondheidssysteem. Deze organisatie stelt 64.000 dollars ter beschikking om het vrouwenhospitaal Rabia Balki weer bruikbaar te maken. Gelukkig maar dat deze organisatie niet alleen staat.  Ook een Uno-organisatie voor de ontvoogding van de vrouw is er actief. Op het hoofdkwartier van de Uno te New York onderzoekt men de structuren, nodig om de gelijkheid tussen man en vrouw te realiseren en dit volgens internationale normen.

Gezien de vrouwenrechten in Afghanistan schandelijk geschonden worden, zoekt de Uno naar middelen om te reageren. De publieke opinie  daarbij een belangrijke rol spelen, zodat er bij hoogdringendheid kan tussenbeide gekomen worden. De grootmachten moeten de politieke wil opbrengen om op te treden. Het kan toch niet zijn dat onder het oog van de ganse internationale gemeenschap, apartheid ten overstaan van de Afghaanse vrouw wordt geduld. De petroleum- en gasreserves in Afghanistan mogen niet de oorzaak zijn dat men een gedoogbeleid blijft voeren. De levend begraven Afghaanse vrouw, zit figuurlijk en letterlijk in een barbaarse apartheid opgesloten. Dit is een kwalijke etterbuil op het wereldgeweten.

René Van Nerum

Naar Yves Housson en Fabienne Vadon-Meyer