Gevechtsvliegtuigen of universiteiten

De Duitse Bundestag heeft op 21/11 definitief het akkoord goedgekeurd voor de constructie van het gevechtsvliegtuig Eurofight E.F. 2000 dat de Duitse regering Kohl wil bouwen in samenwerking met Groot-Brittannië, Italië en Spanje.

Voor het programma van 180 vliegtuigen is een investering voorzien van 23 miljard mark (± 500 miljard B.fr.) de bewapening niet inbegrepen. Slechts de christen-democratische coalitie en de liberalen stemden voor en de verenigde oppositie, sociaal-democraten, groenen en P.D.S. (ex-communisten) tegen.

De verenigde oppositie had in de plaats een dringende tussenkomst gevraagd van 450 a 600 miljoen voor de uitvoering van een urgentieprogramma ten gunste van de universiteiten. Sinds begin november worden in verschillende universiteiten door de studenten acties gevoerd om dringende maatregelen te eisen voor de uitbreiding van de noodzakelijke infrastructuur en de aanwerving van bijkomende professoren.

De Duitse universiteiten zijn namelijk overbelast. Het land telt 1,9 miljoen studenten voor 970.000 beschikbare plaatsen. Binnen tien jaar zal het aantal studenten nog opgelopen zijn tot 2,2 miljoen.

Tijdens de laatste twintig jaar werd hun aantal bijna verdubbeld terwijl het budget voor onderwijs aanzienlijk verminderde. In twintig jaar is het deel van het bruto binnenlands product besteed aan de universiteiten zelf met één derde verminderd.

De studentenbeweging, stakingen en betogingen, startte eind oktober in Hessen en ontwikkelde zich verder in een veertigtal universiteiten. Grote betogingen gingen door in Berlijn, Frankfort (10.000) terwijl in Bonn 50.000 studenten opstapten. Kanselier Kohl tracht er zich van af te maken met de schuld voor de huidige situatie op de rug van de deelstaat regeringen te werpen die voor het onderwijs verantwoordelijk zijn. Deze wijzen er terecht op dat het geen toeval is dat de problemen zich in alle universiteiten stellen omdat de federale regering weigert de nodige steun te verlenen.

In sommige universiteiten, zoals in Berlijn en Baden-Württemberg, werd sinds geruime tijd overgegaan tot het innen van een inschrijvingsrecht van enkele honderden marken. Kort geleden is echter gebleken dat het inschrijvingsgeld te Berlijn niet ten goede is gekomen van de universiteit maar regelrecht gebruikt is om de stedelijke financies gezond te maken. Die-ter Hundt, “de grote baas van de industrie” stelt voor er met vuile voeten door te gaan en voor alle universiteiten een inschrijvingsrecht vast te leggen gaande van 2000 tot 3000 mark. Slechts 17 % van de studenten genieten een beurs (50 % terug te betalen bij het einde van de studies) van gemiddeld 650 mark per maand tegenover 37 % in 1982.

Ook elders in Europa

Ook in andere landen worden de universiteiten stiefmoederlijk behandeld. Naast Bonn e.a.Duitse steden kwamen ook in Londen en Rome de studenten op straat. Tijdens de laatste 15 jaar verdubbelde het aantal studenten in de 15 lidstaten van de Europese Unie. Vandaag zijn er dit 10 miljoen (1,9 miljoen in Duitsland, 1,6 miljoen in Groot-Brittannië en 2,2 miljoen in Frankrijk). Steeds meer wordt door de regeringen de nadruk gelegd op de betaling van inschrijvingsgeld door de studenten waardoor de democratisering van het

hoger onderwijs op de helling wordt gezet.

Ook de regering Blair in Groot-Brittannië aarzelt niet het principe van het gratis onderwijs in vraag te stellen. Een wetsontwerp werd ingediend om een inschrijvingsrecht (weliswaar met voordelige leningen voor niet bemiddelde gezinnen) van 1000 pond per jaar vast te leggen.

Het is tegen deze maatregel die aan de staat 150 miljoen pond zou opbrengen, dat op 26/11 verschillende duizenden studenten in de straten van Londen manifesteerden.

Men merkt dus dat ondanks de vele goede intenties, de mooie verklaringen van de regeringen die op internationale conferenties worden afgelegd, het onderwijs steeds verder stiefmoederlijk behandeld wordt. Wanneer hierover vragen worden gesteld is het antwoord steeds: er is geen geld.

Het voorbeeld van Duitsland waar honderden miljarden voorzien worden voor gevechtsvliegtuigen, lees moordtuigen, maar de enkele honderd miljoenen geweigerd worden voor de universiteiten toont aan waar de schoen wringt.

André De Smet