Als men sommige politici en topambtenaren hun standpunten hoort verkondigen dan is het of zij, en zij alleen, de waarheid in pacht hebben. Het loopt wel eens mis en dan doen ze of hun neus bloedt.

De financiële crisis in Zuid-Oost-Azië is daar het zoveelste voorbeeld van.

In augustus verklaarde Michel Camdessus, directeur-generaal van het Internationaal Muntfonds (IMF) nog “de landen van Zuid-Azië zijn in staat geweest een strategie op punt te stellen om zich van besmetting te vrijwaren”. Op 24 oktober slaagde de Amerikaanse topfunctionaris A;an Greenspan er nog in in een toespraak geen enkel woord over de crisis te zeggen terwijl deze reeds aan de gang was.

Robert Rubin, de staatssecretaris van de Amerikaanse schatkist wist vier dagen later nog te zeggen dat de ‘Zuid-Oost-Aziatische fundamenten gezond waren”. Nog beter. In zijn jaarlijks rapport voor 1997 feliciteerde het IMF “de Koreaanse autoriteiten voor hun benijdenswaardig financieel bilan”. Leg maar eens uit hoe dat bovengenoemde personaliteiten, ondanks het machtig apparaat waarover ze beschikken, het niet zien komen hebben. Is dit nogmaals niet het bewijs dat we de grote verklaringen van de politici kritischer moeten benaderen? (ads)